Η Λόλα Τσακίρη, μια από τις χαρακτηριστικές φωνές του ελληνικού τραγουδιού της δεκαετίας του ’60, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 49 ετών, βιώνοντας συνθήκες απόλυτης φτώχειας και κοινωνικής απομόνωσης. Η ζωή της, που ξεκίνησε με φώτα και επιτυχίες στον χώρο της μουσικής και του κινηματογράφου, οδηγήθηκε τελικά σε μια σιωπηλή και δραματική κατάληξη, μακριά από το ενδιαφέρον του κοινού και την προβολή που κάποτε απολάμβανε.
Κηδεία με έρανο: Η αλληλεγγύη των συναδέλφων της
Το πιο συγκλονιστικό στοιχείο της ιστορίας της Λόλας Τσακίρη ήταν το γεγονός ότι κηδεύτηκε με χρήματα που συγκεντρώθηκαν μέσω εράνου, οργανωμένου από συναδέλφους της στον καλλιτεχνικό χώρο. Δεν υπήρχε καμία οικονομική δυνατότητα από την πλευρά της οικογένειας ή του στενού της κύκλου να καλύψει τα έξοδα της κηδείας της, γεγονός που υπογράμμισε τη σκληρή πραγματικότητα που βίωσε στα τελευταία της χρόνια.
Η απουσία οργανωμένης φροντίδας για καλλιτέχνες που κάποτε συνέβαλαν στην πολιτιστική ζωή της χώρας, καθιστά την περίπτωση της Λόλας Τσακίρη εμβληματική. Αν και είχε προσφέρει πολλά στην ελληνική μουσική σκηνή, όταν η φήμη της ξεθώριασε, βρέθηκε μόνη και οικονομικά εξαθλιωμένη.
Μια υπενθύμιση για το εφήμερο της δόξας
Η ιστορία της Λόλας Τσακίρη αναδεικνύει τη σκληρή όψη της καλλιτεχνικής ζωής, όταν οι προβολείς σβήσουν και η υποστήριξη του κοινού και της βιομηχανίας παύει να υφίσταται. Πολλοί καλλιτέχνες, παρότι στο παρελθόν αποθεώθηκαν, έρχονται αντιμέτωποι με την εγκατάλειψη και τη λήθη.
Η Λόλα Τσακίρη έφυγε ξεχασμένη από όλους, όμως η αλληλεγγύη των συναδέλφων της στη δύσκολη αυτή στιγμή υπενθυμίζει πως, ακόμη και στο περιθώριο, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η καλλιτεχνική μνήμη αξίζουν τον σεβασμό μας.
