Μια εξομολόγηση που συγκλονίζει.
Δύο μήνες μετά το τέλος της 23ήμερης απεργίας πείνας στο Σύνταγμα, ο Πάνος Ρούτσι μίλησε στην εκπομπή «Χαμογέλα και πάλι» και στον Νίκο Συρίγο, ανοίγοντας για ακόμη μία φορά την καρδιά του.
Ο πατέρας του Ντένις Ρούτσι, που έχασε τη ζωή του στο δυστύχημα των Τεμπών, περιέγραψε τον αγώνα που συνεχίζεται, τον θυμό, αλλά και τον ρόλο που παίζει η κοινωνική στήριξη στην καθημερινότητά του.
Όπως είπε, μόλις σταμάτησε την απεργία πείνας, ξεκίνησε «ένας άλλος αγώνας», με τις διαδικασίες για την εκταφή του παιδιού του να παραμένουν ανοιχτές και τον ίδιο να περιμένει ημερομηνία από τον εισαγγελέα.
Η περιγραφή του για το βράδυ του δυστυχήματος, την αγωνία και τις σκηνές που αντίκρισε στη Λάρισα, παραμένει συγκλονιστική: οι σακούλες, τα ασθενοφόρα, τα ουρλιαχτά των γονιών, αλλά και η αίσθηση ότι από την πρώτη στιγμή «τους έλεγαν ψέματα».
Μιλώντας για εκείνο το βράδυ, είπε: «Μόλις έφτασα στο σταθμό είδα πολύ κόσμο να αγκαλιάζεται και να κλαίει. Ρωτάω έναν οδηγό ταξί τι έγινε, μου λέει “Δεν το ‘μαθες; Είχες κάποιον δικό σου μέσα;”. Μόλις του είπα ότι είχα το παιδί μου, κατέβασε το κεφάλι και μου είπε πως εύχεται να είναι καλά. Δεν μας άφησαν να κατέβουμε στο σημείο, πήγαμε στο νοσοκομείο και έβγαζαν σακούλες μαύρες. Έλεγα στους διασώστες “Σας παρακαλώ, ανοίξτε τη σακούλα να δω το παιδί μου”. Ουρλιάζαμε όλοι. Ήταν τότε εκεί ο κ. Πλεύρης, έριξε κάποια δάκρυα και έλεγε ότι θα είναι μαζί μας. Για κάποιο λόγο δεν τον πιστέψαμε».
Ο Πάνος Ρούτσι για την υπνοθεραπεία και την ανάγκη να ακούσει τον γιο του
Η κριτική που δέχτηκε τον τελευταίο καιρό είχε δύο βασικά σημεία: την επίσκεψή του σε υπνοθεραπεύτρια και μια εμφάνιση στο κέντρο όπου εμφανίζεται η Άντζελα Δημητρίου και ο Λευτέρης Πανταζής. Για την υπνοθεραπεία, ήταν ξεκάθαρος: «Ήθελα να μάθω με οποιονδήποτε τρόπο αν υπάρχει περίπτωση να ακούσω έστω για μία τελευταία φορά τη φωνή του παιδιού μου, έστω και στα ψέματα να μου πει ότι είναι καλά εκεί που είναι, το είχα ανάγκη».
Σε όσους σχολίασαν την έξοδό του στα μπουζούκια, απάντησε: «Άνθρωπος είμαι κι εγώ, δεν έχω την ανάγκη να ξεσπάσω κάπου; Δεν μπορώ να πάω με έναν φίλο μου να πιω ένα ποτό, να ξεχάσω τον πόνο μου έστω για μία στιγμή;».