Η δημοσκόπηση δείχνει πως η «Ιθάκη» άνοιξε συζήτηση, αλλά όχι απαραίτητα δρόμο
Η πρώτη μέτρηση κοινής γνώμης που διεξήχθη μετά την παρουσίαση της «Ιθάκης» και τις σαφείς αιχμές του Αλέξη Τσίπρα περί δημιουργίας νέου κόμματος, καταγράφει ένα πολιτικό τοπίο που μόνο εύκολο δεν θα είναι για τον πρώην πρωθυπουργό.
Η δημοσκόπηση της Prorata για τη Naftemporiki TV αποτυπώνει με σαφήνεια το μίγμα προσδοκιών, κόπωσης και καχυποψίας με το οποίο η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί την πιθανή επιστροφή του.
Στην ερώτηση κατά πόσο οι πολίτες θα ψήφιζαν ένα νέο κόμμα υπό τον Αλέξη Τσίπρα, μόλις το 22% συνιστά δυνητική δεξαμενή στήριξης. Μόλις 9% δηλώνει απολύτως θετικό, ενώ ένα 13% το θεωρεί «σχετικά πιθανό». Αντιθέτως, το 75% απαντά αρνητικά, προμηνύοντας ότι ο δρόμος για μια νέα πολιτική εκκίνηση θα είναι ανηφορικός.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το ερώτημα περί πολιτικής ταυτότητας:
37% θεωρεί ότι ο Τσίπρας «δεν έχει σαφές στίγμα».
35% τον τοποθετεί στην κεντροαριστερά.
12% τον βλέπει ως καθαρά αριστερό.
10% τον κατατάσσει στο κέντρο.
Η αδυναμία ξεκάθαρης τοποθέτησης φαίνεται να λειτουργεί διπλά: ως ευελιξία για κάποιους, αλλά ως θολή εικόνα για περισσότερους. Στο ερώτημα «τι σας προκαλεί η πιθανή επάνοδός του;» οι απαντήσεις δείχνουν έντονη πολυδιάσπαση:
29% δηλώνει ότι τον θυμώνει.
21% ότι τον αφήνει αδιάφορο.
13% ότι τον κάνει να ελπίζει.
12% ότι τον προσελκύει από περιέργεια.
11% ότι τον θλίβει.
10% ότι τον φοβίζει.
Μόλις 3% δηλώνει ότι τον χαροποιεί.
Η εικόνα αυτή καταδεικνύει μια κοινωνία που δεν έχει ξεχάσει, αλλά ούτε και έχει ξεκαθαρίσει πώς θέλει να αντιμετωπίσει τον πρώην πρωθυπουργό.
Τα δυνατά και αδύναμα σημεία
Όταν οι πολίτες καλούνται να αξιολογήσουν τα πλεονεκτήματα του Αλέξη Τσίπρα, τα αποτελέσματα είναι χαμηλά:
16% θεωρεί ότι «νιώθει τις ανησυχίες των απλών ανθρώπων».
13% ότι είναι ακέραιος.
4% αποτελεσματικός.
3% ειλικρινής.
Μόλις 1% συνεπής.
Αντίθετα, τα μειονεκτήματα είναι πιο βαριά και συγκεντρωμένα:
43% αναφέρει την ασυνέπεια.
30% την ανειλικρίνεια.
15% την έλλειψη νέων ιδεών.
14% την αναποτελεσματικότητα.
Η «βαριά» αυτή αξιολόγηση καταγράφει ένα διπλό πρόβλημα: προσωπικής αξιοπιστίας και πολιτικού περιεχομένου.