Τα ίδια μου τα παιδιά κατέστρεψαν το σπίτι μου μπροστά στα μάτια μου, χωρίς καν να με προειδοποιήσουν· καθόμουν μπροστά στο σπίτι και έκλαιγα πικρά, πιστεύοντας πως στα γεράματα θα μείνω στο δρόμο… αλλά ξαφνικά συνέβη κάτι απρόσμενο 😲😢
Δούλευα στον κήπο μου, όταν άκουσα έναν παράξενο βόμβο. Το έδαφος έτρεμε κάτω από τα πόδια μου. Σήκωσα το κεφάλι — και πάγωσα. Ένας τεράστιος εκσκαφέας είχε μπει στην αυλή μου. Ο κουβάς του σηκώθηκε αργά και, ένα δευτερόλεπτο μετά, έπεσε με έναν δυνατό κρότο πάνω στον τοίχο του σπιτιού μου.
— Θεέ μου… τι κάνετε;! — φώναξα, τρέχοντας προς την πύλη.
Το σπίτι όπου είχα ζήσει όλη μου τη ζωή κατέρρεε μπροστά στα μάτια μου. Κάθε τούβλο που έπεφτε μου ράγιζε την καρδιά. Αυτό το σπίτι το είχαμε χτίσει εγώ και ο άντρας μου με τα ίδια μας τα χέρια — σανίδα τη σανίδα, πέτρα την πέτρα. Εκεί μεγάλωσαν τα παιδιά μου, εκεί πέρασε όλη μου η ζωή.
Έτρεξα στην αυλή και φώναξα, προσπαθώντας να καλύψω τον θόρυβο της μηχανής:
— Σταματήστε! Αυτό είναι το σπίτι μου! Μην το αγγίζετε!
Ο οδηγός έσκυψε από την καμπίνα και είπε εκνευρισμένος:
— Συγγνώμη, γιαγιά, αλλά έχω εντολή. Το σπίτι ανήκει στον μεγαλύτερο γιο σας. Αυτός έδωσε διαταγή να το κατεδαφίσουμε.
— Τι λέτε;… — ψιθύρισα, χωρίς ανάσα. — Είναι λάθος! Εγώ μένω εδώ! Πού θα πάω τώρα; Στο δρόμο;!
— Δεν μας ενδιαφέρει, — απάντησε ψυχρά ο οδηγός. — Η δουλειά μας είναι να γκρεμίσουμε.
Έπεσα στο έδαφος, ανήμπορη. Η σκόνη σηκωνόταν στον αέρα, κομμάτια από τούβλα πετούσαν παντού. Κανείς δεν μου έδινε σημασία. Το σπίτι μου εξαφανιζόταν, γινόταν ένας σωρός από ερείπια.
Καθόμουν στο χώμα, με το πρόσωπο θαμμένο στα χέρια μου, και έκλαιγα. Μου φαινόταν πως μαζί με το σπίτι κατέρρεε και όλη μου η ζωή.
«Τα ίδια μου τα παιδιά… — σκεφτόμουν μέσα στα δάκρυα. — Πώς μπορέσατε να μου το κάνετε αυτό; Για τη γη; Για τα χρήματα;»
Μα εκείνη ακριβώς τη στιγμή συνέβη κάτι συγκλονιστικό
Ακριβώς τότε, όταν είχα σχεδόν χάσει την πίστη μου στην καλοσύνη, ένα αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά στην πύλη. Από μέσα βγήκε ο γιος μου — εκείνος που θεωρούσα υπεύθυνο για όλο αυτόν τον εφιάλτη…
— Πώς μπόρεσες, παιδί μου;! — φώναξα, χτυπώντας τον με τις γροθιές στο στήθος. — Σας μεγάλωσα, σας τάισα, δεν κοιμόμουν τα βράδια, κι εσείς… καταστρέψατε το σπίτι μου, τη ζωή μου!
Στεκόταν σιωπηλός, με τα μάτια χαμηλωμένα. Δεν μπορούσα να σταματήσω — τα λόγια έβγαιναν μόνα τους, ανάμεσα στα δάκρυα και τον πόνο.
— Με πετάξατε στο δρόμο! Θέλετε να πεθάνω κάτω από έναν φράχτη; Τι σας έκανα, παιδιά μου;..
Ξαφνικά όμως σήκωσε το κεφάλι, πλησίασε και είπε ήρεμα:
— Μαμά… σε παρακαλώ, ηρέμησε. Κατάλαβες λάθος.
Έμεινα άφωνη.
— Πώς δηλαδή λάθος; Τα είδα όλα με τα μάτια μου! Το σπίτι είναι κατεστραμμένο!
— Ναι, — είπε, — το παλιό σπίτι καταστράφηκε… γιατί είχε γίνει επικίνδυνο. Το σκεφτόμασταν καιρό, αλλά ξέραμε ότι δεν θα το δεχόσουν ποτέ. Έτσι αποφασίσαμε να το κάνουμε γρήγορα.
Μου έδωσε το χέρι του και έδειξε πίσω του. Πίσω από τον εκσκαφέα, ανάμεσα στα μπάζα και τη σκόνη, είδα κάτι που δεν περίμενα: ένα νέο, όμορφο σπίτι από τούβλα — με ανοιχτούς τοίχους, κόκκινη στέγη και καινούργια παράθυρα.
— Αυτό είναι τώρα το σπίτι μας, μαμά, — είπε χαμογελώντας μέσα από τα δάκρυα. — Το χτίσαμε ακριβώς εδώ, στο ίδιο οικόπεδο. Μέσα είναι όλα έτοιμα — τα έπιπλα, η κουζίνα, τα λουλούδια στο παράθυρο. Συγχώρεσέ μας που δεν σου το είπαμε νωρίτερα… Θέλαμε να σου κάνουμε έκπληξη.
Έμεινα ακίνητη. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, και τα δάκρυα συνέχιζαν να κυλούν — αλλά τώρα ήταν διαφορετικά: ζεστά, γλυκά, γεμάτα συγκίνηση και αγάπη.
