Η αιτία της επίθεσης στη Ζάκυνθο ήταν ο συνδυασμός φόβου και παγιδευμένου στρες του σκύλου.
Το σκυλί ένιωσε παγιδευμένο και φοβισμένο επειδή ήταν δεμένο (το είχαν δεμένο σε δέντρο με χοντρή αλυσίδα), είχε δύσκολο παρελθόν (πρώην αδέσποτο, το είχε σώσει ο πατέρας του αγοριού, όταν το είχε βρει σε κακή κατάσταση παρατημένο στο δρόμο), το παιδί πλησίασε πολύ κοντά (μάλιστα δεν είχε ξαναπάει, ήταν η πρώτη φορά) χωρίς να το καταλάβει. Ο σκύλος του επιτέθηκε στο λαιμό ενστικτωδώς και το σκότωσε.
Το πίτμπουλ ήταν δεμένο σε δέντρο, κάτι που κάνει κάθε ζώο να νιώθει ότι δεν μπορεί ούτε να φύγει ούτε να προστατευτεί, άρα αντιδρά αμυντικά. Ήταν επίσης πρώην αδέσποτο, με άγνωστο και τραυματικό παρελθόν, γεγονός το έκανε να τρομάξει από ξαφνικά ερεθίσματα του παιδιού που πήγε κοντά γρήγορα και απότομα και πρώτη φορά.
Ένα παιδί 2 ετών μπορεί να πλησιάσει γρήγορα, απότομα ή πολύ κοντά, χωρίς να καταλαβαίνει τα όρια του ζώου, και αυτό για έναν σκύλο με μικρή κοινωνικοποίηση μπορεί να εκληφθεί ως απειλή.
Το σκυλί ένιωσε τρομερά φοβισμένο και παγιδευμένο και αντέδρασε αμυντικά, όχι επειδή ήταν «κακό», αλλά επειδή το ένστικτο επιβίωσης ενεργοποιήθηκε σε μια στιγμή που δεν μπορούσε ούτε να απομακρυνθεί ούτε να καταλάβει την πρόθεση του παιδιού.
Οι γονείς, δεν μπορούν να πιστέψουν πως το καλό που έκαναν σώζοντας τον σκύλο, θα ήταν η αιτία να χάσουν το παιδί τους.
Ο πατέρας του παιδιού περιγράφει στο MEGA, τη στιγμή της τραγωδίας. «Ποιος γονιός δεν λατρεύει τα παιδιά του; Και δεν είναι η αδυναμία του; Αυτά (τα 30 δευτερόλεπτα) “αρχίσανε” (ήταν αρκετά) για να μου το πάρουν από την αγκαλιά μου, η κόρη μου φώναξε και έτρεξα εγώ».
