Αληθινή ιστορία αναγνώστριας: Το αγοράκι μου έφυγε το πρωί για το σχολείο του αλλά δεν γύρισε ποτέ ξανά πίσω στο σπίτι

Αληθινή ιστορία αναγνώστριας: Το αγοράκι μου έφυγε το πρωί για το σχολείο του αλλά δεν γύρισε ποτέ ξανά πίσω στο σπίτι

Αληθινή ιστορία αναγνώστριας: Έχασε το αγοράκι της. Πήγε στο σχολείο και δεν γύρισε!

Αληθινή ιστορία αναγνώστριας: Τίποτα δεν μπορεί να απαλύνει τον πόνο μιας μάνας, που χάνει το παιδί της. Καμία ανακούφιση δεν μπορεί να βρει η μητέρα, που ξαφνικά στερείται την φωνή και την αγκαλιά του παιδιού της. Όσα μαγικά λόγια και αν ακούσει, πάντοτε ο πόνος του θανάτου, θα είναι δυσβάσταχτος. Υπάρχει όμως η περίπτωση μιας μητέρας, που βρήκε την ανακούφιση και τη λύτρωση, μέσα από τα όνειρα. Είναι μία δυνατή γυναίκα. Νιώθεις έντονα τη δύναμη που κρύβει η ψυχή της. Θαυμάζεις την αντοχή και το χαμόγελο της. Είναι από τις γυναίκες που θέλεις να έχεις φίλη και αδελφή. Βίωσε ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια μάνα, αλλά βρήκε τη δύναμη να συνεχίσει να βοηθάει αλλά και να συμπαραστέκεται στους ανθρώπους γύρω της.

Η Μαρία Λένα Μιχαήλ αναφέρει στο ant1iwo: «Γεννήθηκα στις 9/7/1982 στην Πύλα. Έχω δυο υπέροχους γονείς που είναι πάντα δίπλα μου, με αγαπούν και με στηρίζουν. Το ίδιο και ο αδελφός μου. Έχω να θυμάμαι πολύ όμορφες στιγμές από τα παιδικά μου χρόνια, ήταν γεμάτα αγάπη και ξεγνοιασιά. Στη ζωή μας όμως, πολλές φορές τα πράγματα δεν πάνε, όπως ονειρευόμαστε. Μέσα σε μια στιγμή μπορεί να χαθούν τα πάντα. Τίποτα να μην θυμίζει το παρελθόν και εσύ να παλεύεις να βρεις τον τρόπο για να μπορέσεις να αντέξεις το παρόν. Έτσι συνέβη και στη δική μου ζωή»

«Λίγο πριν τον γάμο μου, σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα ο αδελφός του άντρα μου. Ήταν μόλις 22 ετών και τον έλεγαν Γιώργο. Περάσαμε πολύ δύσκολες στιγμές τότε. Συμπαραστεκόμουν στον άντρα μου, πότε σιωπηλά και πότε με λόγια. Το πρώτο μας παιδί ήταν αγόρι και του δώσαμε το όνομα του»

Αληθινή ιστορία αναγνώστριας: Το αγοράκι μου έφυγε το πρωί για το σχολείο του αλλά δεν γύρισε ποτέ ξανά πίσω στο σπίτι

Αναγνώστρια: Το συγκλονιστικό μιας αληθινής ιστορίας

«Όταν ήταν 21 μηνών ο Γιώργος μας, γέννησα τον Θεοδόση. Ήταν δυο υπέροχα μωράκια, υγιέστατα και ζωηρά. Ήμουν πολύ ευτυχισμένη, δεν χόρταινα να τα φιλώ και να τα αγκαλιάζω. Επειδή εργαζόμουν, τα παιδιά μου πήγαιναν στον Κοινοτικό Βρεφοκομικό Σταθμό του χωριού μας. Στις 8 Φεβρουαρίου 2012, το πρωί λίγο πριν φύγουν για τον βρεφοκομικό (τα πήγαινε ο πατέρας μου κάθε μέρα) ο Θεοδόσης με αγκάλιασε πολύ σφιχτά. Κάθε μέρα με αγκάλιαζε και με φιλούσε πριν φύγει αλλά εκείνη την ημέρα ήταν τόσο σφιχτή η αγκαλιά, που μου έκανε εντύπωση»

Το απόγευμα και συγκεκριμένα στις 3.15, χτύπησε το τηλέφωνο μου. Ήταν η δασκάλα του και ήταν πολύ ταραγμένη. Μου είπε: «Μαρία Λένα τρέξτε ο Θεοδόσης δεν ξυπνά. Ελάτε γρήγορα έχουν μελανιάσει τα χείλη του. Σοκαρίστηκα! Πήρα αμέσως τον άντρα μου τηλέφωνο και δεν ξέρω γιατί, εκείνη τη στιγμή του είπα: «Βούρα, έφυγε το μωρό μας».

Όταν φτάσαμε στον βρεφοκομικό άρχισα να φωνάζω: «Που είναι το μωρό μου;». Οι δασκάλες ήταν κατατρομαγμένες και ο άντρας μου, βρήκε τη δύναμη και το σήκωσε στην αγκαλιά του. Το κρατούσε μέχρι που φτάσαμε στο νοσοκομείο.

Ειδοποιήθηκε το νοσοκομείο αλλά και η αστυνομία. Οι γιατροί ήταν στην πόρτα και μα