Αληθινή ιστορία: Μία μητέρα έχασε το παιδί της πριν από δύο χρόνια και εξομολογείται τις σκέψεις της
Αληθινή ιστορία: Μία άτυχη μητέρα που έχασε νωρίς το παιδί της, μιλά για την ζωή και τις δυσκολίες μετά την απώλεια του παιδιού της.
«Η Άννα μου διαγνώστηκε με μία σπάνια μορφή καρκίνου, όταν ήταν 11 ετών. Η ασθένειά της την ταλαιπώρησε καθ’ όλη τη διάρκεια της εφηβείας της, μέχρι που τελικά πέθανε εδώ στο σπίτι, στο δωμάτιό της. Τα τελευταία της λόγια ήταν “Μαμά σε αγαπώ πολύ. Ήρθε η ώρα να φύγω. Μην ανησυχείς”. Δεν είχα το κουράγιο ούτε το γιατρό να πάρω τηλέφωνο να ‘ρθει να πιστοποιήσει το θάνατό της. Ο γιατρός, αλλά και το γραφείο κηδειών κλήθηκαν τρεις ώρες μετά. Τελευταία φορά την είδα ντυμένη νυφούλα στην κηδεία της. Ήταν πανέμορφη, όπως όταν ζούσε»
«Το πρόσωπο της ήταν κουκλίστικο και τα ματάκια της κλειστά. Το μέτωπο της ήταν κρύο σαν να άγγιζες πέτρα. Ήταν το ίδιο μέτωπο που είχα αγγίξει τόσες φορές πριν για να δω αν έχει πυρετό. Ήταν το ίδιο μέτωπο που τόσες φορές είχα φιλήσει όταν ήταν μικρή. Ένα παιδί χαμογελαστό, ένα παιδί καλό που αγαπούσε ο, τι περπατούσε. Έπρεπε να το ξεπεράσω και να συνεχίσω να ζω. Αυτό πρέπει να κάνεις όταν κάποιος πεθαίνει. Μόνο που αυτός ο κάποιος δεν ήταν ο οποιοσδήποτε, αλλά η κόρη μου, το παιδί μου»
«Ήθελα να ξαπλώσω δίπλα της και να πεθάνω την ίδια στιγμή. Προτιμούσα να θαφτώ και εγώ μαζί της παρά να την αποχωριστώ. Τον πρώτο καιρό σου φαίνεται βουνό. Βρίσκεσαι σε άρνηση και επίτηδες δεν αφήνεις το μυαλό σου να συνειδητοποιήσει τι έγινε. Λένε πως αν δεν τρελαθείς αυτές τις πρώτες μέρες, δεν θα τρελαθείς ποτέ. Λένε ότι ο χρόνος γιατρεύει»
Το απίστευτο μιας αληθινής ιστορίας – Τα συναισθήματα μιας μάνας που έχασε το παιδί της
Αληθινή Ιστορία: «Πέρασαν δύο χρόνια από τότε που έχασα την Άννα μου και όσο αλλάζουν οι εποχές, τόσο πιο πολύ πονάω. Μερικές φορές νιώθω ότι τρελαίνομαι και αναρωτιέμαι αν όντως υπήρχε στη ζωή μου. Αυτό είναι καινούργιο, δεν το είχα στην αρχή»
«Τότε, τον πρώτο καιρό, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τα τελευταία λεπτά της ζωής της και τις τελευταίες, αγωνιώδεις στιγμές πριν την κηδεία. Δεν θα ξαναδώ το εικονίδιο με τη φωτογραφία της στο messenger. Θα ανοίξει η πόρτα και δεν θα είναι εκείνη. Δεν θα την ξαναδώ μπαίνοντας στην κουζίνα να με ρωτάει πόση ώρα θέλει ένα αυγό για να γίνει σφιχτό, όταν βράζει. Το δωμάτιό της είναι άδειο και θα παραμείνει έτσι»
«Αλλά, τώρα; Η γέννηση της, η παιδική της ηλικία υπήρξαν όντως; Η ίδια η Άννα υπήρξε ή ήταν μία οπτασία; Ποιά είναι η πραγματικότητα; Αυτή που ζω ή αυτή που ζούσα μέχρι τώρα; Τις μέρες που δεν είμαι καλά, η σκέψη αυτή και μόνο με ενοχλεί. Νιώθω σαν να την κοροϊδεύω. Πώς γίνεται να αμφιβάλλω αν η κόρη μου υπήρξε;»