Σοφία Αρβανίτη: «Έγραψα έναν τραγούδι για τον αδελφό μου, τον ήρωα στο Μάτι»
Στο The 2night show και τον Γρηγόρη Αρναούτογλου, μίλησε η Σοφία Αρβανίτη, η οποία αναφέρθηκε στον θάνατο του αδελφού της, Κώστα Αρβανίτη. Ο αδελφός της έχασε τη ζωή του το καλοκαίρι του 2019, ύστερα από πολύχρονη μάχη του με τον καρκίνο. Ίσως δεν το γνωρίζουμε όλοι, αλλά ήταν ο ηρωικός ψαράς που, στη φονική πυρκαγιά στο Μάτι το καλοκαίρι του 2018, κατάφερε να σώσει με το καΐκι του, και πλήρωμα τη γυναίκα, το γιο του και τον Αιγύπτιο εργάτη του, 70 ανθρώπους, με κίνδυνο τότε τη δική τους ζωή.
Όπως είπε η τραγουδίστρια για τον αδερφό της στη νέα της συνέντευξη στον Αρναούτογλου: «Τον χρειάζομαι στη ζωή μου τον αδερφό μου. Υπάρχει σε τραγούδια μου και κυρίως σε ένα πρόσφατο, την “Παλιοσκυλού”, που λέει: “Μηχανόβιος αδερφός, ζόρικος από μικρός. Που καβάλαγε τα αστέρια, τάιζε και τα περιστέρια”. Είχαμε περιστερώνες στην ταράτσα όταν ήταν πιτσιρίκος».
Η εξομολόγηση της Σοφίας Αρβανίτη στο The 2night show
Όπως είχε αφηγηθεί ο Αιγύπτιος εργάτης του Κώστα Αρβανίτη, Μαχμούντ Μεσαφέρ, που συμμετείχε στην αποστολή διάσωσης που ανέλαβε με δική του πρωτοβουλία ο ψαράς στο Μάτι, για το χρονικό εκείνης της τραγωδίας:
«Εκείνο το βράδυ το αφεντικό μου, ο Κώστας Αρβανίτης, που είναι και ιδιοκτήτης του σκάφους, είχε γενέθλια και μετά τη δουλειά κανονίζαμε να γιορτάσουμε. Ενώ ήμουν σπίτι και ετοιμαζόμουν να βγω για τη γιορτή, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε να τα παρατήσω όλα γιατί πρέπει να πάμε να σώσουμε ανθρώπους που πνίγονται. Κατέβηκα γρήγορα και μαζί με τον Κώστα, τον γιο του Δημήτρη και την γυναίκα του Χρύσα βγήκαμε αμέσως στα ανοιχτά.ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
»Ήμασταν το πρώτο καΐκι που βγήκε, πριν ακόμα από το λιμενικό. Ήταν η πιο δύσκολη στιγμή, είχε πάρα πολύ αέρα και όταν πλησιάζαμε στο σημείο με τη φωτιά ο καπνός ήταν τρομερός. Από τον πολύ καπνό δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις πού ξεκινάει η θάλασσα. Ήμασταν σε πολύ δύσκολη κατάσταση αλλά έπρεπε να μπούμε μέσα στο μαύρο καπνό.
«Από τον πολύ καπνό δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις πού ξεκινάει η θάλασσα. Ήμασταν σε πολύ δύσκολη κατάσταση αλλά έπρεπε να μπούμε μέσα στο μαύρο καπνό»
»Μέσα στα επόμενα λίγα λεπτά και μέσα στον πυκνό καπνό αρχίσαμε να βλέπουμε δεξιά και αριστερά ανθρώπους που είχαν μπει στη θάλασσα για να σωθούν από τη φωτιά. Αρχίσαμε να μαζεύουμε κόσμο. Ένας άντρας φώναζε μέσα στο μαύρο καπνό το όνομα της γυναίκας του, Κατερίνα, Κατερίνα… Αμέσως μετά μαζέψαμε ένα ζευγάρι, έριξα σκοινί και σημαδούρα και τους τράβηξα. Λίγο πιο κάτω βρήκαμε κάποιους ηλικιωμένους. Δεν μπορούσαν να δουν την παραλία. Κολυμπούσαν αλλά κόντευαν να πεθάνουν. Αυτοί οι άνθρωποι, μα το θεό, αν δεν ήμασταν εκείνη την ώρα εκεί να τους μαζέψουμε θα χανόντουσαν.
»Ήταν μέρα και παρόλα αυτά δεν μπορούσες να δεις τίποτα. Δεν μπορούσες να πάρεις αέρα, μαύρα όλα. Εμείς όμως πήγαμε ακόμα πιο μπροστά κοντά στις πέτρες. Ο Δημήτρης, ο γιος του Αρβανίτη, έπεσε στη θάλασσα και με μια μεγάλη σημαδούρα τράβαγε τον κόσμο προς το σκάφος. Εγώ τους ανέβαζα στη βάρκα. Μικρούς, μεγάλους, τους τράβαγα πάνω από την κουπαστή, σαν τα ψάρια. Μεταξύ τους ήταν πολλά μικρά παιδιά και μωρά. Και όλοι μαζί τρομαγμένοι κλαίγανε. Άλλοι μας αγκαλιάζανε, μας φιλούσαν, άλλοι φώναζαν τα ονόματα των δικών τους. Μέσα στα επόμενα λίγα λεπτά μαζέψαμε 24 ανθρώπους από τη θάλασσα και τα βράχια…».