Οι δύο κόρες μου, η τεσσάρων και η πεντάχρονή, είναι τα πάντα για μένα. Από τότε που η γυναίκα μου έφυγε, εξηγώντας ότι ήθελε να ανακαλύψει τον κόσμο, ανέλαβα την ευθύνη να τις μεγαλώσω και να τους προσφέρω όλα όσα χρειάζονται.
Είμαι ένας μόνος πατέρας δύο μικρών κοριτσιών
Το να είσαι μόνος πατέρας είναι ένας αδιάκοπος αγώνας με τις υποχρεώσεις και τα συναισθήματα.
Κάθε πρωί είναι μια συνεχής βιασύνη: πρέπει να προλάβω να ντύσω τα κορίτσια, να τα ταΐσω και να τα πάω στο νηπιαγωγείο, ώστε να προλάβω στη δουλειά.
Η κούραση είναι ο σταθερός μου σύντροφος, αλλά το γέλιο και η χαρά τους κάνουν κάθε στιγμή προσπάθειας να αξίζει τον κόπο.
Ωστόσο, πρόσφατα συνέβη κάτι παράξενο. Εκείνη την ημέρα όλα άρχισαν όπως συνήθως. Ξύπνησα κουρασμένος και εξαντλημένος και ξεκίνησα τις πρωινές προετοιμασίες για τα κορίτσια.
Όταν μπήκαμε στην κουζίνα, σκοπεύα να βάλω γάλα στο κουάκερ τους, αλλά παρατήρησα κάτι ασυνήθιστο: στο τραπέζι υπήρχαν ήδη τρία πιάτα με ζεστές τηγανίτες, φρούτα και μαρμελάδα. Ήμουν σοκαρισμένος. Σκέφτηκα ακόμα και ότι ίσως το είχα ετοιμάσει εγώ στον ύπνο μου.
Κοίταξα γύρω στο σπίτι, αλλά δεν υπήρχε κανείς. Οι κόρες μου, ακόμη κοιμισμένες, δεν καταλάβαιναν τι προσπαθούσα να εξηγήσω. Απλά απολάμβαναν τις νόστιμες τηγανίτες, χωρίς να αναρωτιούνται τι συνέβαινε. Παρά την παράξενη κατάσταση, έτρεξα για δουλειά, προσπαθώντας να το ξεχάσω.
Όλη τη μέρα στη δουλειά σκεφτόμουν το πρωινό και το άδειο σπίτι. Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι ήταν σύμπτωση ή παρεξήγηση. Ωστόσο, όταν γύρισα σπίτι, με περίμενε άλλη μια έκπληξη. Ο κήπος, που δεν είχα κλαδέψει εδώ και εβδομάδες, ήταν προσεκτικά κουρεμένος.
Το χόρτο ήταν κομμένο ομοιόμορφα και οι άκρες του γκαζόν ήταν τέλεια διαμορφωμένες, σαν να είχε ασχοληθεί κάποιος ειδικά με αυτό. Δεν μπορούσα να το αποδώσω σε σύμπτωση. Κάποιος με βοήθησε, αλλά ποιος και γιατί, τόσο διακριτικά; Η περιέργειά μου αυξήθηκε, αποφάσισα να μάθω ποιος ήταν αυτός ο μυστήριος βοηθός.
Την επόμενη μέρα το πρωί αποφάσισα να ξυπνήσω νωρίτερα και να δω τι συνέβαινε. Σηκώθηκα ήσυχα από το κρεβάτι, προσπαθώντας να μην ξυπνήσω τα κορίτσια, και κρύφτηκα στην κουζίνα. Δεν μπορούσα να σταματήσω να ανησυχώ – όλα γύρω φαινόντουσαν μυστηριώδη.
Στις 6 το πρωί άκουσα το πίσω παράθυρο να τρίζει. Η καρδιά μου χτύπησε πιο γρήγορα και κοίταξα προσεκτικά από πίσω από την πόρτα. Το βλέμμα μου έπεσε στους γείτονές μου – τον κύριο και την κυρία Χάρις. Εισήλθαν σιωπηλά στην κουζίνα.
Η κυρία Χάρις έβαλε στο τραπέζι ένα πιάτο με τηγανίτες, σαν να ήταν καθημερινή της ασχολία, και ο κύριος Χάρις στεκόταν δίπλα, παρακολουθώντας προσεκτικά την κατάσταση.
Ήταν πάντα ευγενικοί γείτονες, αλλά δεν περίμενα τέτοι