Ιαβέρης: Μιλά για την ασφάλεια των οδηγών στους δρόμους
Ιαβέρης: Παγκοσμίως, η ένταση που έχουμε και οι χαρακτηρισμοί που κάνουμε όση ώρα κρατάμε το τιμόνι είναι ακραίοι. Κανείς όμως δεν μπορεί να κατηγορήσει κάποιον, αφού όση ένταση και αν έχουμε αυτή αφορά στην ασφάλεια μας.
Στα μέσα της δεκαετίας του 90 ο Φιλ Ανσέλμο, ο τότε τραγουδιστής των Pantera, έβαζε βόμβες στο μυαλό μας “φτύνοντας” τους στίχους στο μικρόφωνο. Η σχεδόν κτηνώδης δύναμη του όταν τραγουδούσε δεν μπορούσε να αφήσει κανέναν αδιάφορο.
Κάτι τέτοιο συνέβη και με τη συνέντευξη που παραχώρησε στο Contra.gr ο Ιαβέρης (κατά κόσμον Τάσος Μαρκουϊζος, οδηγός αγώνων-θρύλος) ένα κατά τα άλλα ήσυχο απόγευμα στο Σύνταγμα. “Έφτυνε” τις λέξεις, με μία πρωτοφανή ομότητα για να καρφωθούν στο μυαλό όλων μας. Το θέμα της οδικής ασφάλειας δεν είναι παιχνίδι για να το προσπερνά κανείς αδιάφορα.
Ο Ιαβέρης έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου όσο πιο δυνατά μπορούσε εκπέμποντας SOS για τη γενοκτονία των δρόμων. Η συνέντευξη που ακολουθεί δεν συνίσταται σε ανθρώπους που έχουν καλά φυλαγμένες βεβαιότητες μέσα τους και δεν διαθέτουν καλές σχέσεις με την αλήθεια. Φορέστε τώρα ζώνη ασφαλείας για να συνεχίσετε την ανάγνωση.
Χαρακτηρισμοί Ιαβέρη: Στην Ελλάδα δεν βγάζουμε οδηγούς, αλλά παρκαδόρους
Yπάρχει ενιαίο προφίλ του μέσου Έλληνα οδηγού;
Ναι, υπάρχει. Είναι ανάγωγος, μάγκας και τσαμπουκάς. Ξέρεις, δεν υπάρχει καλή έννοια μάγκα, αυτά είναι δικαιολογίες της ράτσας. Η λέξη μάγκας είναι αηδιαστική. Είναι επίσης χαιρέκακος, θέλει να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, χαίρεται όταν ακούει ότι κάποιον άλλο τον πήρε ο διάολος οικονομικά. Δεν λυπάται, δεν στενοχωριέται. Βγάζει μία υποκριτική λύπη και οίκτο.
Όλα αυτά ο Έλληνας τα βγάζει στο τιμόνι;
Όχι μόνο στο τιμόνι. Γενικά στο δρόμο, ακόμα και όταν περπατάει. Η όταν είναι πάνω στο δίκυκλό του. Η όταν μπαίνει στο λεωφορείο, εκνευρίζει τον επαγγελματία οδηγό. Κοίτα, αυτό που αποδεικνύεται περίτρανα στο δρόμο είναι ο πολιτισμός και η κουλτούρα ενός λαού. Δηλαδή αν θέλεις μέσα σε πέντε λεπτά να γράψεις κάτι για τον πολιτισμό μιας χώρας, πηγαίνεις στην πρωτεύουσα αυτής της χώρας και πιάνεις θέση σε κεντρικό σημείο.
Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα τους κατατάσεις σε κάφρους ή σε πολιτισμένους. Στην Ελλάδα αυτό δεν χρειάζεται ούτε καν δευτερόλεπτο. Άσε που εδώ στο τέλος μπορεί να μην φτάσεις καν στο σημείο που θέλεις να καθίσεις. Για διάφορους λόγους.
Ιαβέρης: Ολόκληρη η συνέντευξη του
Ποια είναι η αιτία όλων αυτών;
Μία είναι, η ανοησία. Δεν υπάρχει άλλη. Στην Ελλάδα μπερδεύουμε τα συμπτώματα με την αιτία. Αιτία είναι η έλλειψη νου, δεν μιλάω για τον γονιδιακά βλάκα, μιλάω γι’ αυτόν που δεν έχει το νου του, γι’ αυτόν που δεν φροντίζει, που δεν προσέχει τα πιο ανεκτίμητα πράγματα που έχει στη ζωή. Τη σωματική του ακεραιότητα, την οικογένειά του, την προσωπική του ευτυχία. Η επαναλαμβανόμενη ανοησία οδηγεί σε μία χρόνια, αήττητη ηλιθιότητα. Να δώσω ένα παράδειγμα.
Η παραβίαση του ερυθρού σηματοδότη είναι αιτία θανάτου; Όχι. Είναι σύμπτωμα. Απλώς είσαι μαλάκας και αποφασίζεις να περάσεις με κόκκινο. Άρα εγώ πρέπει τότε να σε συλλάβω. να σε πάω στο ψυχιατρείο και να σε ρωτήσω γιατί γουστάρεις να περνάς με κόκκινο… Γιατί δεν φοβάσαι πως θα βρεθείς ανάπηρος; Γιατί δεν σκέφτεσαι ότι θα αλλάξει όλη η ζωή σου;
Πρέπει να σου κάνω ηλεκτροσόκ και να σου δώσω μερικές σφαλιάρες για να σε αποδώσω ασφαλή στην κοινωνία. Άρα εγώ πρέπει να διορθώσω τις προθέσεις, όχι τις πράξεις. Εδώ έρχεται να “κουμπώσει” η διαφορά νόμου και νου. Ο νόμος ελέγχει τις πράξεις αφού έχουν τελεστεί. Ο νους πριν αυτές γίνουν, όταν δηλαδή έχουν ακόμα τη μορφή των προθέσεων.
Η συνέχεια της συνέντευξης του Ιαβέρη
Γιατί η Πολιτεία δυσκολεύεται να διαγνώσει αυτό το πρόβλημα;
Διότι έχει το ίδιο DNA της βλακείας. Η Πολιτεία τι είναι; Η στρεβλή επιλογή του ανάγωγου πολίτη που ψηφίζει με ιδιοτέλεια για βόλεμα και τακτοποίηση χωρίς κοινωνική κατανόηση και χωρίς ήθος. Ποιο είναι το προϊόν μίας τέτοιας ψήφου; Ένας αντίστοιχος κουτοπόνηρος βλαμμένος ο οποίος ανταποδίδει στον ψηφοφόρο του μαλακίες και αθλιότητες. Όταν πάω να ψηφίσω δεν ζητάω πορτοφόλι και ξεροκόμματα, ζητάω αξιοπρέπεια.
Η Πολιτεία δεν μπορεί να δράσει γιατί είναι ο ίδιος ο πολίτης. Το ίδιο συμβαίνει και με τα ΜΜΕ. Προκειμένου να αποκτήσουν κοινό λένε αηδίες και αθλιότητες. Οι δημοσιογράφοι εξυπηρετούν τα μεγάλα συμφέροντα των αφεντικών. Αφεντικά ποιοι είναι; Αυτοί που έχουν τα προϊόντα. Προσπαθούν να πείσουν ότι σου αξίζει ένα ρολόι αξίας 20000 ευρώ, μία ματαιόδοξη πράξη, μία ηλιθιότητα.
Θα θέλαμε λίγο να μας το αναλύσετε αυτό. Πώς επιδρούν τα ΜΜΕ ενοχοποιητικά στο ζήτημα;
Αδιαφορούν για τα σημαντικά. Ένας δημοσιογράφος μιλά πολύ στην αρχή της καριέρας του για κάτι που δεν ξέρει και στο τέλος δεν μιλάει καθόλου για πράγματα που ξέρει. Συναντώ αυτούς που έκαναν είδηση πριν από έξι χρόνια το θάνατο ενός νέου παιδιού (γιατί πράγματι ήταν) να λένε τώρα ότι δεν είναι πολιτικό το θέμα της γενοκτονίας στους δρόμους. Γιατί περί γενοκτονίας πρόκειται.
Πολ