Δεν πίστευα ποτέ ότι η ζωή μου θα άλλαζε έτσι, όπως εκείνη την ημέρα.
Ιστορία: Ένας εκατομμυριούχος μου χάρισε ένα σπίτι
«Μαμά, πάλι ονειρεύεσαι», είπε η φωνή της Έμιλι, τραβώντας με από τη σκέψη μου και επιστρέφοντας με στην πραγματικότητα. Στεκόμουν στην κουζίνα, όπου πάντα επικρατούσε χάος: ο Ντάνι κυνηγούσε τον Λεόν, ενώ τα δίδυμα μαλώνανε για το τελευταίο κομμάτι τοστ.
«Είναι εντάξει, αγάπη μου», απάντησα, αναγκάζοντας τον εαυτό μου να χαμογελάσει. Αλλά αυτό δεν ήταν απόλυτα αλήθεια. Η ζωή μιας χήρας με πέντε παιδιά, μετά τον θάνατο του Μάρκ δύο χρόνια πριν, θύμιζε μια καταιγίδα που δεν σταματάει ποτέ. Τα χρέη αυξάνονταν, η απόγνωση ήταν παντού, και η πρόσφατη ειδοποίηση για έξωση ήταν το τελευταίο χτύπημα. Σε ένα μήνα έπρεπε να φύγουμε από το σπίτι και δεν ήξερα πού να πάμε.
Και τότε, όταν ήμασταν σχεδόν έτοιμοι να πακετάρουμε, βρήκα μια περίεργη επιστολή στο ταχυδρομείο. Δεν έμοιαζε με άλλες επιστολές με ειδοποιήσεις και λογαριασμούς. Δεν είχε αποστολέα, μόνο το όνομά μου. Την άνοιξα ανήσυχη, περιμένοντας άλλες κακές ειδήσεις.
Αλλά μέσα βρήκα μια έκπληξη: μια πρόσκληση για μια γιορτή που διοργάνωνε ο δισεκατομμυριούχος και φιλάνθρωπος Λούκας Χάργκρουβ. Το όνομά του συχνά εμφανιζόταν στις ειδήσεις όταν μιλούσαν για μεγάλες δωρεές και φιλανθρωπικές δράσεις. Τα χέρια μου έτρεμαν καθώς διάβαζα το τέλος: «Αυτή η βραδιά θα φέρει εκπλήξεις σε εκείνους που έχουν ανάγκη.»
«Μαμά, φοβήθηκες;» ρώτησε η Έμιλι, παρατηρώντας την έκπληξή μου καθώς καθόμουν με την επιστολή στο χέρι.
«Αυτό… είναι πρόσκληση για χορό,» είπα, προσπαθώντας να πιστέψω στα λόγια μου. Στην πραγματικότητα, ακόμα δεν μπορούσα να καταλάβω πώς συνέβη αυτό.
«Χορός; Με πλούσιους ανθρώπους και πολυτελή φαγητά;» ρώτησε με αμφιβολία.
«Ναι, περίπου,» απάντησα, προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν ήταν τόσο παράξενο. Αλλά μέσα μου ένιωθα ότι μπορεί να είναι η ευκαιρία μας. Ίσως αυτή η βραδιά να φέρει κάτι παραπάνω από απλή διασκέδαση.
Όταν ήρθε η μέρα της εκδήλωσης, φόρεσα το καλύτερό μου φόρεμα και, αφού αποχαιρέτησα τα παιδιά, βγήκα από το σπίτι. «Παρακαλώ, πρόσεχε τα,» ζήτησα από τη μητέρα μου, φιλώντας τα παιδιά.
Στην γκαλερί, ένιωσα αμέσως ξένη ανάμεσα σε γυαλισμένα κοστούμια και ακριβά φορέματα. Οι άνθρωποι, χαμογελώντας και μιλώντας μεταξύ τους, φαίνονταν να προέρχονται από έναν άλλο κόσμο. Ένιωθα ότι εξαφανιζόμουν μέσα στο πλήθος, και τότε τον είδα. Ο Λούκας Χάργκρουβ στεκόταν δίπλα στο μικρόφωνο, ψηλός και σίγουρος για τον εαυτό του, τα μάτια του έψαχναν κάποιον στο πλήθος.
«Καλησπέρα σας, κυρίες και κύριοι,» είπε η φωνή του, διαπερνώντας τη σιωπή και σταματώντας όλες τις συνομιλίες. «Σήμερα δεν είμαστε εδώ μόνο για να γιορτάσουμε, αλλά και για να αλλάξουμε ζωές. Στο πλαίσιο του νέου μου προγράμματος, θέλω να προσφέρω σπίτια σε οικογένειες που τα χρειάζονται.»
Όλοι πάγωσαν. Ήταν θαύμα. Ένιωσα τα γόνατά μου να λυγίζουν. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι όλα αυτά είχαν σχέση με εμένα. Αλλά μετά τα βλέμματά μας συναντήθηκαν και είπε: «Σάρα Γουίλιαμς, μητέρα πέντε παιδιών που περνάει δυσκολίες τις οποίες οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούν να φανταστούν. Η δύναμή σου και η αποφασιστικότητά σου τράβηξαν την προσοχή μου. Σήμερα θέλω να σου προσφέρω ένα σπίτι.»
Η αίθουσα ξέσπασε σε χειροκροτήματα και εγώ στεκόμουν σαν σε αργή κίνηση. Τα πόδια μου δεν ήθελαν να κινηθούν και μέσα μου τα πάντα ανατρέπονταν. Κάποιος έπρεπε να με σπρώξει μπροστά και με κόπο έκανα μερικά βήματα, σχεδόν κλαίγοντας από τα συναισθήματα.