” Όμως, στο τέλος έρχεται πάντα η αποδοχή “
Η απώλειά του είναι ίσως ό,τι πιο σκληρό μπορεί κανείς να συναντήσει στην προσωπική του ζωή. Το παιδί χάνει αυτόν που τον γέννησε. Αυτόν που του χάρισε τη ζωή. Μπορεί κάποιο παιδί να μεγαλώσει πολύ απότομα από ένα τέτοιο γεγονός. Αυτό δεν είναι κάτι παράξενο. Αντιθέτως, είναι πολύ φυσιολογικό.
Σε περίπτωση που έρθει η απώλεια ενός γονιού, ο άνθρωπος περνά διάφορες φάσεις. Δηλαδή, διάφορα στάδια που έχουν να κάνουν με την ψυχοσύνθεσή του. Το πρώτο είναι η άρνηση. Το δεύτερο είναι η ανοχή. Το τρίτο είναι ο συμβιβασμός. Έπειτα, ακολουθεί η κατάθλιψη. Όμως, στο τέλος έρχεται πάντα η αποδοχή. Αυτό συμβαίνει, διότι ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται πως δεν μπορεί να αναστρέψει μία τέτοια κατάσταση. Αυτή η ανατροπή είναι πάνω από τα όριά του και δεν μπορεί να τα καταφέρει. Έτσι, απλά αποδέχεται το γεγονός και προσπαθεί να συνεχίσει.
Συνέχεια κειμένου για την απώλεια γονιού
Μεγάλο ρόλο στο πόσο πονάει ένας άνθρωπος, παίζει και ο τρόπος που έφυγε ο δικός του άνθρωπος. Στην προκειμένη περίπτωση, το πως έφυγε από τη ζωή, ο γονιός του. Δηλαδή, είτε αυτό έχει να κάνει με τη μητέρα του, είτε με τον πατέρα του. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από την απώλεια ενός γονιού. Κάνει τον άνθρωπο να ωριμάσει. Αυτό συμβαίνει, διότι μπορεί να μην είχε βιώσει προηγουμένως σε τόσο έντονο βαθμό το θάνατο ενός ανθρώπου. Πόσο μάλλον ενός δικού του ανθρώπου. Αυτός ο άνθρωπος είναι βέβαιο πως θα εμβαθύνει στις απρόβλεπτες καταστάσεις της ζωής. Όμως, θα έχει για πάντοτε χαραγμένο στην καρδιά του, τον γονιό, που έφυγε από κοντά του.