Η εφοπλίστρια που απαρνήθηκε τα πλοúτη και έγινε μοναχή και ηγουμένη στο όμορφο νησί των Οινουσσών

by Newsroom i-diakopes.gr
Η εφοπλίστρια που απαρνήθηκε τα πλοúτη και έγινε μοναχή και ηγουμένη στο όμορφο νησί των Οινουσσών

Στο όμορφο νησί των Οινουσσών, λίγο έξω από την πόλη και πάνω από τον όρμο Τσελεπί, είναι κτισμένη η Ιερά Μονή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Η ιστορία της ίδρυσης αυτής της Ιεράς Μονής είναι μυθιστορηματική, όπως μυθιστορηματική ήταν και η ζωή της ιδρύτριας, κτήτορος και πρώτης Ηγουμένης, μέχρι της κοιμήσεώς της, Μαρίας Μυρτιδιώτισσας Μοναχής Προσκυνήτριας.

Ποια όμως ήταν η Γερόντισσα αυτή; Γεννήθηκε μέσα στα πλούτη και τις ανέσεις, ως κόρη της εφοπλιστικής οικογένειας του Δημητρίου Λαιμού. Το κοσμικό όνομά της ήταν Κατίγκω Λαιμού. Παρ’όλον που ζούσε μέσα στον πλούτο και την ευμάρεια, η ψυχή της, από μικρή, καθοδηγούνταν από τον λόγο του Θεού στο Άγιο θέλημά του. Στο πατρικό της σπίτι είχε εικονοστάσι σε ειδικό δωμάτιο, στο οποίον επί ώρες προσευχόταν. Η μικρή Κατίγκω, όσο κι αν της φώναζε η μητέρα της να συντομεύει για να κοιμηθεί, παρέμενε ώρες μπροστά στο εικονοστάσι της. Στα 16 χρόνια της, είδε στον ύπνο της ότι ενώ προσκυνούσε τον Επιτάφιο στον Ναό του Αγίου Νικολάου της πόλης των Οινουσσών, είδε τον Χριστό Ζώντα. Του ζήτησε να της κάνει τη χάρη να πραγματοποιεί ό,τι η ίδια Του ζητεί και Εκείνος έγνεψε με στοργή καταφατικά. Μετά από αυτό η πίστη της έγινε φλόγα για τον Θεό.

Η εφοπλίστρια που απαρνήθηκε τα πλοúτη και έγινε μοναχή και ηγουμένη στο όμορφο νησί των Οινουσσών

Στην συνέχεια, αφού τελείωσε το σχολείο, υπακούοντας στο γονεϊκό θέλημα, παντρεύτηκε τον επίσης εφοπλιστή Πανάγο Πατέρα (του Διαμαντή), μετέπειτα μοναχό Ξενοφώντα, μια ψυχή άκακη με χάρισμα ελεημοσύνης. Έκαναν οικογένεια, τρία παιδιά, την Καλλιόπη, τον Διαμαντή και την Ειρήνη, και ζούσαν μια ζωή Χριστιανική τηρώντας τα τυπικά, ακόμα και έξω από το σπίτι σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν βρισκόταν στα πλαίσια των επαγγελματικών τους υποχρεώσεων.

Η ζωή τους στη βίλλα τους στο Ψυχικό ευωδίαζε αγάπη και προσφορά και πόρρω απείχε από ό,τι το μυαλό μας θα φανταζόταν για την ζωή τόσο πλουσίων και προβεβλημένων ανθρώπων!

Ο εκκλησιασμός και η αργία της Κυριακής τηρούνταν απαρεγκλίτως. Το μαγείρεμα και οι άλλες οικιακές φροντίδες τελείωναν το Σάββατο για όλους, αφεντικά και υπηρετικό προσωπικό. Τετάρτες και Παρασκευές ήταν ημέρες νηστείας. Συχνά έκαναν λειτουργίες και ολονυχτίες και στα σαλόνια τους φιλοξενούνταν όχι μόνο επώνυμοι αλλά και απλοί ταπεινοί αδελφοί, σεβαστοί γέροντες και γερόντισσες που την εποχή εκείνη ήταν φοιτήτριες αλλά και επιστήμονες. Εκδήλωναν την αγάπη τους και με γεύματα προς οικογένειες πολυτέκνων. Πλούσια τράπεζα παρέθεταν μετά τις λειτουργίες και τις ολονυκτίες όπου όλοι οι παριστάμενοι, χωρίς κοινωνικές διακρίσεις, μπορούσαν να παρακαθίσουν. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι συχνά οι παρακαθήμενοι εύρισκαν στην πετσέτα διπλωμένο φάκελο με σημαντικό ποσό, που αποτελούσε σημαντική βοήθεια για τις καθημερινές ανάγκες τους. Λέγεται δε, ότι κάθε πρωί σε ειδικό συρτάρι του μαγειρείου έβαζαν οι οικοδεσπότες αρκετά χρήματα, ώστε η υπεύθυνη υπηρεσία να δίνει σε όποιον ερχόταν και ζητούσε ελεημοσύνη. Αν το βράδυ έμεναν στο συρτάρι χρήματα, οι οικοδεσπότες μάλωναν την υπεύθυνη ώστε να μην τσιγκουνεύεται και να δίνει περισσότερα όταν ζητούσαν!

Τέτοια ήταν η στάση τους απέναντι στους έχοντες ανάγκη!

Μετά από το δείπνο, η αρχόντισσα Κατίγκω, κατέβαινε στην κουζίνα και καλούσε όλες τις κοπέλες στο εκκλησάκι της βίλλας για να προσευχηθούν. Εκεί, όλες μαζί σαν μια οικογένεια προσεύχονταν και έκαναν το απόδειπνο, παρακλήσεις και κανόνες.

Η ζωή όμως, δυστυχώς, δεν είναι διαρκώς ρόδινη. Η ασθένεια του συζύγου της Κατίγκως, του Πανάγου Διαμ. Πατέρα ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Ένας σπάνιος και δύσκολος καρκίνος, τεράστια δοκιμασία, που δεν άφηνε πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Η οικογένεια κατέφυγε στους καλύτερους γιατρούς αλλά συγχρόνως στράφηκε με περισσότερο ζήλο και πίστη προς τον Κύριο.

Τότε, η μικρή κόρη της οικογένειας, η Ειρήνη ζήτησε θερμά από το Θεό να πάρει την ασθένεια του πατέρα της για να συνέλθει εκείνος, που ήταν ο στυλοβάτης της οικογένειας. Άδηλες οι βουλές του Κυρίου! H μικρή κόρη προσβλήθηκε από την ίδια ασθένεια του πατέρα της, ο οποίος συνήλθε και έζησε για πολλά χρόνια ακόμη. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να εξηγήσουν αυτό το φαινόμενο. Η αρρώστια αυτή δεν ήταν κολλητική. Πώς πέρασε από τον πατέρα στην κόρη;

Την περίοδο των ασθενειών αυτών η βίλλα του Ψυχικού μετατράπηκε σε μοναστήρι σχεδόν. Οι καλύτεροι πνευματικοί της εποχής, ιερείς, ιεροκήρυκες, πνευματικοί άνθρωποι, προβεβλημένοι αλλά και ταπεινοί, συγκεντρωνόταν προς στήριξη και πνευματική ανάταση της οικογένειας.

Η μικρή Ειρήνη, με καρτερία υπέμεινε τις πολλές ταλαιπωρίες που συνόδευαν το πλήθος των ιατρικών θεραπειών στις καλύτερες κλινικές της Ευρώπης. Η ασθένεια όμως νίκησε το σώμα της. Λίγο καιρό πριν την κατάληξή της είχε δεχθεί την μοναχική κουρά και ως μοναχή πλέον, με την ονομασία Ειρήνη Μυρτιδιώτισσα, αναχώρησε στους ουρανούς για να αναπαυθεί στις αγκάλες του Κυρίου της, το 1960 σε ηλικία 21 ετών.

Όσο η Ειρήνη ήταν άρρωστη, η οικογένεια είχε κάνει μαζί με την ίδια ένα τάμα. Να χτίσουν ένα Μοναστήρι. Με τον θάνατο της Ειρήνης, φαίνεται ότι έφθασε η ώρα αυτή. Πού θα το έφτιαχναν όμως; Τους απασχολούσε το ζήτημα αυτό, και σκέπτονταν διάφορες τοποθεσίες, ώσπου ο Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης, τον οποίον συχνά επισκέπτονταν, τους συμβούλεψε, ίσως, το αυτονόητο. «…καλόν πράγμα σας εφώτισεν ο Θεός…. έχει ο τόπος σας Μοναστήρι; Όχι; Ε τότε …. στον τόπο σας, λοιπόν. Στις Οινούσσες». Έτσι και έγινε! Το 1963 μπήκε ο θεμέλιος λίθος της Μονής, σε αρχιτεκτονικά σχέδια του Αρχιτέκτονα Γ.Κούτση, εκ Ζακύνθου. Η μονή αφιερώθηκε στον Ευαγγελι