Κόντρα πλοίων: Ποια είναι η πιο επικίνδυνη μανούβρα, που έγραψε ιστορία
Σε μία εποχή που η ελληνική ναυτιλία μεσουρανούσε, σύνηθες φαινόμενο, ήταν να γίνονται κόντρες ανάμεσα σε αυτοκίνητα, μηχανές όπως και μοτοποδήλατα. Εκείνη την περίοδο λόγο της σοσιαλιστικής τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ όλα φαινόντουσαν καλά και γαλήνια. Οι εφοπλιστές ήταν χαρούμενοι εφόσον έβλεπαν τους μισθούς τους να ανεβαίνουν. Συνέβαλαν βεβαία και τα κονδύλια τα όποια δινόντουσαν από την τότε κυβέρνηση. Φυσικά ένας αλός παράγοντας ήταν η τότε άγνωστη λέξη που μπήκε στο λεξικό τους. Ο τουρισμός.
Λόγο του τουρισμού και της αυξανόμενης ζητήσεις για μεταφορά στα νησιά είχε αναπτυχθεί ένα ανταγωνιστικο πνεύμα. Το λιμάνι του Πειραιά είχε γίνει το κέντρο αυτού του ανταγωνισμού. Οι νέες εταιρίες ήταν διψασμένες για να αγοράσουν όσα περισσότερα καράβια γινόταν. Αυτό λόγο του ότι τότε ένα ταξίδι με αεροπλάνο δεν ήταν επιλογή για πολλούς λόγους. Έτσι τα καράβια είχαν μονοπώλιο ως αναφορούσε την μεταφορά στα νησιά.
Υπήρχε, όμως, ένα πρόβλημα. Οι υποδομές. Πολλά από αυτά τα νησιά δεν διέθεταν ακόμη ούτε λιμάνια στα οποία να μπορούν να δένουν ταυτόχρονα πλοία. Επιπλέον, ακόμη ίσχυε το «τρελό» σύστημα της… αναρχίας. Δηλαδή, ο κόσμος έμπαινε μέσα χωρίς να έχει κόψει εισιτήριο και το προμηθευόταν επί τόπου. Δίχως ηλεκτρονικούς ελέγχους συχνά οι επιβάτες ήταν υπεράριθμοι, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Πως ξεκίνησαν οι κόντρες πλοίων
Αυτό που ενδιαφέρει στην παρούσα φάση είναι το γεγονός ότι πάντα το πλοίο που έφτανε πρώτο σε κάποιο νησί, ήταν εκείνο που επίσης γέμιζε πρώτο, αφήνοντας τα… ψιλά στους ανταγωνιστές του.
Εναλλάξ, ανά εβδομάδα, έφευγαν από τον Πειραιά με διαφορά 20 λεπτών, το ένα στις 8 ακριβώς και το άλλο στις 8:20, και με τις τιμές να είναι στα ίδια επίπεδα, μοναδικό κριτήριο για να επιλέξει κάποιος το ένα έναντι του άλλου ήταν ο χρόνος του ταξιδιού και η έγκαιρη άφιξη, αφού τα 20 λεπτά της διαφοράς ήταν δυνατό να καλυφθούν εν πλω.
Για να συμβεί, όμως, κάτι τέτοιο χρειαζόταν ο καπετάνιος εκείνου που έφευγε πιο αργά να… πατήσει γκάζι, κάτι που φυσικά δεν έμενε αναπάντητο από τον συνάδελφό του στο άλλο πλοίο. Οι επιβάτες το γνώριζαν καλά, πολύ συχνά το επικροτούσαν ή ακόμη και το ζητούσαν επιτακτικά για να βιώσουν την εμπειρία μιας θαλάσσιας κόντρας, ενώ αυτή η πρακτική δεν ήταν άγνωστη για τις λιμενικές αρχές, που πάντως έκανε τα στραβά μάτια, εφόσον δεν συνέβαινε κάποιο ατύχημα.