Κείμενο για Παπαρίζου: «Δεν μιλάμε για τα αυτονόητα. Εξάλλου σε όποιον αρέσουμε»

by Τόνια Τζαφέρη
Κείμενο για Παπαρίζου: «Δεν μιλάμε για τα αυτονόητα. Εξάλλου σε όποιον αρέσουμε»

Κείμενο για Παπαρίζου: “Σε όποιον αρέσουμε”

Κείμενο για Παπαρίζου : Ως δημόσιο πρόσωπο πρέπει να υποστείς την έκθεση. Και πολλές φορές η έκθεση φέρνει αρνητικά σχόλια. Όλες οι απόψεις είναι δεκτές. Ο τρόπος που εκφράζονται όμως όχι. Το ‘’bullying’’ και τα πικρόχολα σχόλια που προσβάλλουν δίχως όρια, πρέπει να σταματήσουν. Ας εκφραστούν οι απόψεις, με τον τρόπο που τους αρμόζει.

Μεγάλωσαν γενιές γυναικών ως «χοντρούλες», «στρουμπουλές», «κοκαλιάρες», «άβυζες», «με πολλές τρίχες», με «κυτταρίτιδα». «Σιτεμένες», «καημένες», «άσχημες», «που έχουν χαλάσει», «που είναι αντιαισθητικό αυτό το πράγμα», «που πως έχουν γίνει έτσι»…

Γενιές γυναικών που κρύφτηκαν σε ρούχα που δεν τους άρεσαν. Που κρύφτηκαν στο σπίτι, που απέφευγαν μέρη που λαχταρούσαν. Που δοκίμασαν δίαιτες/ διατροφές/ γυμναστικές/ επεμβάσεις/ χάπια/ κρέμες ενώ τις σιχαίνονταν. Έσφιξαν τα δόντια ή έσκυψαν το κεφάλι κι επιτάχυναν το βήμα καθώς περνούσαν από παρέες κάφρων.

Στερήθηκαν απολαύσεις και διαδικασίες που λάτρευαν, που κλονίζονταν η αυτοεκτίμηση τους. Μισούσαν το σώμα τους και την εικόνα τους. Έφαγαν με το τσουβάλι προσβολές αλλά πίστευαν ότι τους άξιζαν. Υπέφεραν από διαταραχές και ψυχοσωματικά, που κυνηγούσαν χρόνια ολόκληρα μια φαντασιακή και υπαγορευμένη από άλλους εικόνα, η οποία ξεγλιστρούσε από τα χέρια τους και ένιωθαν ματαιωμένες.

Είναι κρίμα που μεγάλωσαν γενιές γυναικών έτσι. Είναι κρίμα να μεγαλώσουν κι άλλες έτσι. Και όλα αυτά, γιατί απλά υπάρχουν εκείνοι που θα κατακρίνουν. Πάντα κάτι λείπει ή κάτι περισσεύει. Είναι ένα πατριαρχικό, μισογυνικό, εξουσιαστικό μικροσκόπιο.

Δεν είναι δική μας η ντροπή. Είναι αυτών που το κατασκεύασαν και επιμένουν να το χρησιμοποιούν.

Και περισσότερο από το να πείσουμε τον κάθε ανόητο ότι η Παπαρίζου είναι κούκλα, γιατί είναι. Έχει νόημα να αποκαθηλώσουμε τα ίδια τα κυρίαρχα κριτήρια της «ομορφιάς» και της «αισθητικής». Που λειτουργούν ως μηχανές καταπίεσης. Δεν οφείλουμε καμία απολογία. Μας οφείλουν τις κλεμμένες μας επιθυμίες, τον κλεμμένο μας χρόνο και χώρο.

Κείμενο για Παπαρίζου: «Δεν μιλάμε για τα αυτονόητα. Εξάλλου σε όποιον αρέσουμε»

Προτεινόμενα