Θανάσης Αντετοκούνμπο: Σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη, μιλώντας για όλα
Θανάσης Αντετοκούνμπο: Άξιοι θαυμασμού αυτοί οι γονείς. Για τον τρόπο που μεγάλωσαν τα παιδιά τους και τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν.
Αυτό, όμως, που θαυμάζουμε, ακόμα περισσότερο είναι, ότι παρά το bullying που δέχτηκαν ως παιδιά για την καταγωγή τους, παρά την μετέπειτα τεράστια επιτυχία τους και τη ζηλευτή τους πλέον καριέρα, τα αδέλφια αυτά χαρακτηρίζει μια παραδειγματική ταπεινοφροσύνη. Και μια συγκινητική διάθεση προσφοράς και στήριξης ειδικά προς τους μετανάστες.
Ο Θανάσης Αντετοκούνμπο ο μεγαλύτερος από τα αδέρφια μίλησε στο Documento: «Καλημέρα. Είμαι ο Θανάσης Αντετοκούνμπο και γεννήθηκα στο Αρεταίειο. Το λέω για να μη νομίζει κανείς ότι από κάπου μας έφεραν ή ότι ήρθαμε από το φεγγάρι. Εδώ γεννήθηκα, εδώ πήγα νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο.
Δεν είχα πλούσιους γονείς. Αν κάτι άλλαξε στη ζωή μου, αυτό έγινε με τη σκληρή δουλειά. Βρήκα κάτι που αγάπησα και το ακολουθώ σαν θρησκεία. Μέχρι να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Όλοι ξεκινάμε από την ίδια αφετηρία.
Είχα δίπλα μου ανθρώπους που με βοήθησαν, όπως την κυρία Μαριέττα Σγουρδαίου, που την αποκαλώ “νονά”. Φιλόλογος στο Αρσάκειο και ηθοποιός. Μας πήγε, παιδιά 12-13 ετών, να ακούσουμε συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη. Μας σύστησε την κυρία Μαρία Χορς, που ντύνει τις ιέρειες”.
Αντετοκούνμπο : Μυήθηκα στην ελληνική κουλτούρα
Μυήθηκα στην ελληνική κουλτούρα, στο αρχαίο δράμα. Διάβασα βιβλία. “Θανάση, θα πάθεις σοκ αν διαβάσεις τους Αδελφούς Καραμαζώφ”, μου είπαν κάποτε. “Θα σου ανοίξουν τα μάτια”. Αυτές οι εμπειρίες με άλλαξαν, χωρίς να το καταλαβαίνω. Με βοήθησαν και στον αθλητισμό, εμένα, που ήμουν ένα παιδί μεταναστών χωρίς χαρτιά, χωρίς τίποτε. Δεν χρειάζεται να έχει λεφτά κάποιος για να αισθανθεί πλούσιος. Ο πλούτος είναι στο μυαλό και στην ψυχή (…).
Η αναφορά του Θανάση Αντετοκούνμπο στον χαμό του πατέρα του
«Ένιωσα ότι πνίγομαι, όταν έχασα τον μπαμπά μου. Τον θάνατο του πατέρα μου, δεν μπορούσα να τον τουμπάρω. Έγινε ξαφνικά και πόνεσε πολύ. Χωρίς καθόλου σημάδια. Τίποτα. Απλώς έφυγε. Δεν θα άντεχα να τον βλέπω να υποφέρει. Ποτέ. Ποτέ. Αλλά αυτή είναι η ζωή. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι για όλα. Μέχρι εκείνη την ημέρα, ένιωσα όπως οι μεγάλες ομάδες, όταν έχουν μάθει να κερδίζουν με την αύρα τους. Ό,τι και να συμβεί, στο τέλος θα νικήσουμε. Έτσι έλεγα. Είναι πολύ δύσκολο, φίλε».