Ο άντρας μου απαγόρευε πάντα να πλησιάζω το κλιματιστικό, αλλά μια μέρα χάλασε ενώ εκείνος έλειπε σε επαγγελματικό ταξίδι: αναγκάστηκα να καλέσω έναν τεχνικό, εκείνος άνοιξε το κάλυμμα, κοίταξε μέσα — και με τρόμο είπε: «Πάρτε αμέσως τα παιδιά και φύγετε από αυτό το σπίτι…» 😲😱
Ο άντρας μου εξαφανιζόταν συχνά σε επαγγελματικά ταξίδια. Έλειπε για εβδομάδες, μερικές φορές χωρίς καν να προειδοποιήσει. Στο σπίτι έμενε μια βαριά, πνιγηρή σιωπή, και μόνο οι αυστηρές του απαγορεύσεις αντηχούσαν συνεχώς στο μυαλό μου. Μία από αυτές — να μην καλέσω ποτέ τεχνικούς, ειδικά για το κλιματιστικό, και να μην προσπαθήσω να το φτιάξω μόνη μου. Σε όλες μου τις ερωτήσεις απαντούσε το ίδιο: «Μην το αγγίζεις. Θα το φτιάξω εγώ.»
Όταν ο Βίκτορ έφυγε ξανά και το ασημί τζιπ χάθηκε στη στροφή, ένιωσα για πρώτη φορά ανακούφιση.
Όμως ξαφνικά το κλιματιστικό άρχισε να τρίζει, έκανε έναν δυνατό ήχο και σταμάτησε οριστικά. Ήταν ήδη η πέμπτη φορά αυτή την εβδομάδα. Ο άντρας μου το διόρθωνε συνεχώς, και το μηχάνημα χαλούσε ξανά.
Το δωμάτιο γέμισε απότομα ζέστη. Τα παιδιά ήταν ξαπλωμένα στο πάτωμα — νωθρά, νυσταγμένα, με γυαλισμένα πρόσωπα.
Τηλεφώνησα στον Βίκτορ. Δεν απάντησε αμέσως. Στο βάθος ακούγονταν φωνές, ένα γέλιο γυναίκας… και ενός παιδιού.
— Το κλιματιστικό χάλασε πάλι, καλώ τεχνικό, εσύ δεν ξέρεις να το φτιάξεις — είπα.
— Μην τολμήσεις! — φώναξε απότομα. — Κανένας τεχνικός. Κανείς δεν μπαίνει στο σπίτι. Το είπα!
Η γραμμή κόπηκε τόσο απότομα που φάνηκε σαν να το έκανε επίτηδες.
Έμεινα για ένα λεπτό ακίνητη, έπειτα άνοιξα την εφαρμογή και κάλεσα τεχνικό έτσι κι αλλιώς. Μία ώρα αργότερα, ένας άντρας με μια εργαλειοθήκη χτύπησε το κουδούνι.
Εξέτασε τη μονάδα, έστησε τη σκάλα, ανέβηκε και αφαίρεσε προσεκτικά το κάλυμμα του κλιματιστικού.
Τότε η έκφραση του προσώπου του άλλαξε. Το βλέμμα του έγινε σκληρό, τεντωμένο. Σαν να είχε δει κάτι που δεν έπρεπε να δει.
— Κυρία, έχει ξαναπειράξει κάποιος αυτό το κλιματιστικό;
— Ναι, ο άντρας μου. Πολλές φορές. Χαλάει σχεδόν κάθε μέρα.
— Πού είναι τα παιδιά σας; — ρώτησε ήρεμα, αλλά απότομα.
— Στην κουζίνα… Συμβαίνει κάτι;
Έβγαλε από την εργαλειοθήκη μια αναπνευστική μάσκα, την έβαλε σαν να ετοιμαζόταν για επικίνδυνη εργασία, και τότε μόνο με κοίταξε ξανά. Στα μάτια του υπήρχε πανικός.
— Πάρτε αμέσως τα παιδιά και φύγετε από αυτό το σπίτι. Τώρα. Γρήγορα… 😲😱
Ένιωσα την ανάσα μου να κόβεται.
— Τι βρήκατε εκεί μέσα;
Έβγαλε από το επάνω μέρος του κλιματιστικού ένα επίπεδο μπλοκ, γεμάτο σκόνη. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν φίλτρο. Αλλά μέσα φαινόντουσαν μικροσκοπικές διόδοι. Ένας μικρός φακός. Κολλήσεις. Μια κεραία.
— Αυτό δεν είναι μέρος του κλιματιστικού — είπε. — Είναι κάμερα. Καλή. Κάνει καταγραφή όλο το εικοσιτετράωρο και στέλνει τα δεδομένα σε απομακρυσμένο αποθηκευτικό μέσο.
Ένιωσα τα χέρια μου να παγώνουν.
— Θέλετε να πείτε… ότι μας παρακολουθούσαν;
— Εδώ και πολύ καιρό — απάντησε ο τεχνικός. — Και με επαγγελματικό τρόπο.
Έμεινα ακίνητη, ανίκανη να πάρω ανάσα. Στο μυαλό μου γυρνούσαν σκόρπιες σκέψεις: τα μεγάλα «ταξίδια» του, τα ξαφνικά ξεσπάσματα ζήλιας, οι περίεργες ερωτήσεις για το ποιος είχε περάσει από το σπίτι την ημέρα. Και το ότι απαγόρευε να αγγίξω το κλιματιστικό, σαν να έκρυβε κάτι ιερό.
Ο τεχνικός έβαλε την κάμερα σε μια σακούλα.
— Πρέπει να αποφασίσετε τι θα κάνετε. Αλλά να το αφήσετε έτσι, χωρίς αντίδραση, δεν γίνεται.
Όταν έφυγε, έμεινα πολλή ώρα καθιστή στην κουζίνα, με τα παιδιά δίπλα μου.
Μόνο τότε κατάλαβα ολοκληρωτικά πως τα «ταξίδια εργασίας» του ήταν μόνο ένα πρόσχημα. Ζούσε με άλλη γυναίκα, με απατούσε και ταυτόχρονα με παρακολουθούσε. Με υποψιαζόταν για αυτά ακριβώς που έκανε ο ίδιος.
