Οι άνθρωποι γελούσαν με το ξυρισμένο κεφάλι της μητέρας μου, που είχε καρκίνο· ήμουν παιδί και ήθελα τόσο πολύ να τη βοηθήσω, που έκανα κάτι που σόκαρε τους πάντες 😢
Όταν η μητέρα μου άρχισε να έχει σοβαρά προβλήματα υγείας, ο πατέρας μου με πήγε στο νοσοκομείο. Μου είπε ότι έπρεπε να την αποχαιρετήσω — γιατί ίσως η μαμά να μας άφηνε… για πολύ καιρό.
Τότε ήμουν ακόμα παιδί και δεν καταλάβαινα πού έπρεπε να πάει. Μόνο χρόνια αργότερα έμαθα την αλήθεια — η μαμά πολεμούσε τον πιο επικίνδυνο τύπο καρκίνου.
Όταν βγήκε από το νοσοκομείο και γύρισε στο σπίτι, πρόσεξα ότι δεν είχε πια μαλλιά. Ήταν εντελώς φαλακρή. Μου φαινόταν παράξενο και λίγο τρομακτικό να τη βλέπω έτσι.
Μια μέρα δεν άντεξα και τη ρώτησα:
— Μαμά, πού είναι τα μαλλιά σου;
Χαμογέλασε, με χάιδεψε στο κεφάλι και απάντησε:
— Τα έκοψα, αγόρι μου. Έκανε πολύ ζέστη. Σου αρέσει το καινούργιο μου κούρεμα;
— Ναι, — της είπα ύστερα από μια παύση, — αλλά τώρα μοιάζεις με τον μπαμπά.
Τότε δεν ήξερα ακόμη ότι τα μαλλιά της είχαν πέσει εξαιτίας της «χημειοθεραπείας» — της θεραπείας που της έσωσε τη ζωή, έστω και για λίγο.
Αλλά υπήρχε κι άλλο κάτι περίεργο. Όταν η μαμά άρχισε ξανά να με πηγαίνει στο σχολείο, παρατηρούσα ότι οι άνθρωποι στον δρόμο, στο λεωφορείο, ακόμα και οι συμμαθητές μου, την κοίταζαν περίεργα. Κάποιοι γύριζαν αλλού, κάποιοι ψιθύριζαν, κι άλλοι την τραβούσαν με το κινητό.
Δεν καταλάβαινα γιατί. Ίσως απλώς δεν τους άρεσε το κούρεμά της.
Μια μέρα περπατούσαμε στον δρόμο και είδα τρία κορίτσια να σταματούν και να κοιτάζουν τη μαμά ψιθυρίζοντας μεταξύ τους.
— Μαμά, — τη ρώτησα, — γιατί σε κοιτάζουν έτσι;
Η μαμά σταμάτησε, με κοίταξε και για πρώτη φορά μού είπε όλη την αλήθεια. Για την αρρώστια. Για τον πόνο. Για τον φόβο ότι δε θα με έβλεπε να μεγαλώνω. Και για τον πραγματικό λόγο που εξαφανίστηκαν τα μαλλιά της.
Εκείνη τη στιγμή ο κόσμος μου αναποδογύρισε. Κατάλαβα πως έπρεπε να κάνω κάτι για να τη στηρίξω. Και αυτό που έκανα για τη μαμά μου την συγκίνησε βαθιά
Για πολλούς μήνες άφησα τα μαλλιά μου να μακρύνουν. Οι συμμαθητές μου γελούσαν μαζί μου, με κορόιδευαν λέγοντας πως μοιάζω με κορίτσι, αλλά δεν τους έδινα σημασία. Όταν τα μαλλιά μου έγιναν αρκετά μακριά, πήρα τη μηχανή, στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη και ξυρίστηκα τελείως.
Ύστερα μάζεψα όλα τα μαλλιά μου σε ένα μικρό πλαστικό σακουλάκι και τα πήγα στη μαμά.
— Ορίστε, μαμά, — της είπα, — αυτά είναι τα μαλλιά μου. Βάλ’ τα στο κεφάλι σου.
Η μαμά κοίταξε το σακουλάκι, πρώτα γέλασε και μετά άρχισε να κλαίει — από χαρά. Με αγκάλιασε τόσο σφιχτά, που θα θυμάμαι εκείνη την αγκαλιά για πάντα.
— Είσαι ο μεγαλύτερός μου θησαυρός, — ψιθύρισε.
Έναν χρόνο αργότερα, η μαμά έφυγε. Η αρρώστια αποδείχθηκε πιο δυνατή. Μα ακόμα και σήμερα θυμάμαι με χαμόγελο εκείνη τη μέρα που της χάρισα τα μαλλιά μου. ❤️
