Περιστατικά στην παραλία: Κείμενο για όσους γκρινιάζουν στις παραλίες
Περιστατικά στην παραλία: Σήμερα θέλω να μιλήσω, για εκείνους που όταν βλέπουν οικογένειες να καταφθάνουν στην παραλία και να αφήνουν τα παιχνίδια, τα μπρατσάκια και τις σανίδες εκεί κοντά, στραβομουτσουνιάζουν και ξεφυσούν, σαν να μην υπάρχει αύριο. Θα μιλήσω για αυτούς που σκέφτονται «Φτου ρε πούστη! Ήταν ανάγκη;»
Για σένα λέω που κοντεύεις να πάθεις πάρεση προσωπικού νεύρου από το σοκ της θέας μιας οικογένειας, που έχει το θράσος να τολμά να απολαμβάνει το καλοκαίρι δίπλα στη κύμα. Εξωφρενικό;;;!!! Λυπάμαι, αλλά αδυνατώ να κατανοήσω το συλλογισμό σου, τον εκνευρισμό σου, για να μη πω και τον παραλογισμό σου.
Το εξωφρενικό ορισμένων περιστατικών σε παραλίες
Προτού πάρεις φόρα να μου πεις όλα εκείνα τα γνωστά χαριτωμένα, μισό λεπτό να στα πω εγώ. «Που ήρθα να χαλαρώσω λίγο και θα’ χω την κάθε κυράτσα να τρέχει πίσω από το Γιαννάκη για να του ανανεώσει το αντηλιακό. Που θα πρέπει τώρα να ακούω τις ζητωκραυγές κάθε κουτσούβελου, επειδή έκανε βουτιά εκεί που σκάει το κύμα νομίζει πως θα πάρει και βραβείο. Που θα μας τα κάνουν μπάμιες με τις τσιρίδες τους, τα σκασμένα …». Αυτά δεν σκέφτεσαι κάθε φορά που μας βλέπεις;
Άκου λοιπόν. Σου έχω νέα. Η παραλία που έχεις αράξει είναι κοινόχρηστος χώρος. Το μόνο που απαγορεύεται εδώ είναι η ρίψη απορριμμάτων. Και απορρίμματα δεν μας λες, ούτε εμένα ούτε τα παιδιά μου. Τα παιδιά είναι παιδιά. Κι αυτό δεν είναι δικαιολογία. Είναι η πραγματικότητα. Ήσουν κι εσύ παιδί.
Ναι, για τότε λέω που είχες το ακαταλόγιστο κι έπαιζες ξέγνοιαστα με τα κουβαδάκια σου στην ακροθαλασσιά. Που έτρεχες σηκώνοντας εκατοντάδες κόκκους άμμου προς πάσα κατεύθυνση κι έκανες αισθητή την παρουσία σου με τα γέλια σου. Θυμάσαι;
