Στα 21 της έμεινε χήρα με παιδί και αναπηρία – Στα 50 έγινε γιαγιά με πτυχίο: Η ιστορία της Δήμητρας Δαμιανού

Στα 21 της έμεινε χήρα με παιδί και αναπηρία – Στα 50 έγινε γιαγιά με πτυχίο: Η ιστορία της Δήμητρας Δαμιανού

Δήμητρα Δαμιανού: Στα 21 της χρόνια έμεινε χήρα με παιδί και αναπηρία – Στα 50 έγινε γιαγιά με πτυχίο

«Παίρνω το πτυχίο μου στις 24 Ιουλίου…», μου είπε η Δήμητρα Δαμιανού που όσο σκληρά κι αν της φέρθηκε η ζωή, με το «καλημέρα» εκείνη έκανε την ανατροπή! Η Δήμητρα Δαμιανού είναι ένα φωτεινό παράδειγμα για όλους και μία μαχήτρια της ζωής

Γελάει συχνά, παρατήρησα, αλλά το γέλιο δεν φτάνει μέχρι την καρδιά. Είναι μάλλον από αμηχανία ενώ περιγράφει την τραγωδία που έζησε στα 21 της μόλις, χάνοντας το χέρι της, τον άντρα της κι έχοντας ήδη ένα παιδί δύο ετών. Με χαμόγελο μου περιέγραψε και το Γολγοθά των εγχειρήσεων και τις αναποδιές που έρχονταν κάθε φορά σαν κύμα επάνω της.

Η Δήμητρα, στα 50 της χρόνια, γιαγιά δύο εγγονιών, πήρε το πτυχίο της από το τμήμα Μεσογειακών Σπουδών  επειδή δεν το ‘βαλε κάτω. Κι αυτό μου είπε να σας πω την επομένη της ορκωμοσίας της όταν με πήρε στο τηλέφωνο. Να μην το βάζει κάτω κανείς! Άλλωστε το πιθανότερο είναι ότι έχει λιγότερες αναποδιές από την ίδια που η ζωή τη χτύπησε αλύπητα, αλλά εκείνη της έβγαλε τη γλώσσα!

Στα 21 της έμεινε χήρα με παιδί και αναπηρία – Στα 50 έγινε γιαγιά με πτυχίο: Η ιστορία της Δήμητρας Δαμιανού

Η συνέντευξη της Δήμητρας Δαμιανού

Πώς έγινε το κακό εκείνο το βράδυ; 

Το 1991 όταν ήμουν 21 χρονών, γυρίζαμε, νωρίς το βράδυ, πίσω στο σπίτι με τον άντρα μου, με μηχανάκι, ένα 125αράκι. Είχαμε πάει μέχρι την πλατεία που ήταν τ’ άλλα παιδιά της παρέας  και γυρίζαμε στο σπίτι. Ήτανε 14 Μαΐου. Εγώ 21, κι εκείνος 23. Είχαμε ένα κοριτσάκι ήδη, δύο χρονών. Ήταν ξαφνική η απόφασή του να πάμε βόλτα εκείνο το βράδυ. Να σκεφτείς είχε αφήσει το μηχανάκι στο σπίτι, στο σημείο που το άφηνε όταν δεν ήταν να το ξαναπιάσει, κι όμως είπε να πάμε στην πλατεία, να βρούμε την υπόλοιπη παρέα.

Εκείνοι είχαν δει τα γαϊδούρια που βολτάριζαν στον κεντρικό της Λάρδου, εμείς δεν τα πετύχαμε πηγαίνοντας, κι εκείνοι δεν μας είπαν τίποτα. Στην επιστροφή της βόλτας για το σπίτι, ένα γαϊδούρι πετάχτηκε μπροστά μας.

Ο Τίμος, είχε μετωπική με το γαϊδούρι, έσπασε το κουμπί του λαιμού του, κι έμεινε επιτόπου. Εγώ έπεσα, σύρθηκα και μετά δεν θυμάμαι τι έγινε. Ξύπνησα στ’ αυτοκίνητο που με πήγαινε στο νοσοκομείο. Έχανα πάρα πολύ αίμα, το χέρι μου κρατούσε μόνο λίγο από τον ώμο. Αργότερα έμαθα ότι είχαν τρέξει τα παιδιά να μας πουν να προσέχουμε τα γαϊδούρια, είχαν ξεχάσει να μας το πουν νωρίτερα. Δεν πρόλαβαν. Μας έβαλαν και τους δυό στο ίδιο ασθενοφόρο, όταν γύρισα είδα ότι τον είχαν σκεπασμένο μέχρι πάνω με το σεντόνι που είχε κηλίδες αίματος. Κι όλα αυτά για μια βόλτα στην πλατεία, της τελευταίας στιγμής.

Δεν ήταν πολύς καιρός που είχατε γυρίσει από τη Γερμανία, με τους γονείς σου! 

Μεγάλωσα στη Γερμανία, από Ροδίτες γονείς, ο πατέρας μου από τον Αρχάγγελο, η μητέρα μου από Λάρδο-Λάερμα. Στη Γερμανία τελείωσα το σχολείο. Γυρίσαμε στη Ρόδο στα 18 μου. Δεν ήθελα να ‘ρθω, πόλεμο κάναμε στο σπίτι, αλλά εκείνη την εποχή δεν γινόταν να μείνω μόνη μου εκεί και να γυρίσει η οικογένεια. Να σκεφτείς, κινηματογράφο πρώτη φορά πήγα στα 20 μου, στο γαμήλιο ταξίδι με τον άντρα μου όταν τον πήγα στη Γερμανία να του δείξω πού ζούσα μέχρι τότε. Από την ημέρα που ήρθα στην Ελλάδα, τίποτα δεν μου πήγε καλά, μικρές και μεγάλες αναποδιές, όλα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο.

Στα 21 σου ήσουν ήδη χήρα, μ’ ένα παιδί και σοβαρό πρόβλημα στο χέρι! Τι έγινε μετά, πώς συνεχί