Συγκλονίζει βίντεο λίγο πριν τη μοιραία σύγκρουση στα Τέμπη: Ανατριχιάζει η Ευδοκία Τσαγκλή με ανάρτησή της

Ευδοκία Τσαγκλή: Το ανατριχιαστικό βίντεο λίγο πριν τη μοιραία σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη

Το μοιραίο δυστύχημα στα Τέμπη που στοίχισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους συνεχίζει να συγκλονίζει την ελληνική κοινωνία, ενώ αλλεπάλληλα βίντεο κοινοποιούνται στο διαδίκτυο μέσα από τα βαγόνια του φονικού τρένου. Η Κατερίνα Αντωνοπούλου, η οποία επέζησε του δυστυχήματος στα Τέμπη αναζητούσε τον γάτο της, τον οποίο είχε μαζί της στο τρένο. Στην αναζήτηση τη βοηθά και η Ευδοκία Τσαγκλή, καθώς βρισκόντουσαν στο ίδιο βαγόνι και είχε προσφερθεί να τον κάνει βόλτες για να την ξεκουράσει.

Η Κατερίνα Αντωνοπούλου επέβαινε στο ίδιο βαγόνι με την Ευδοκία Τσαγκλή, επιζήσασες και οι δύο από το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη. Μάλιστα, η Ευδοκία Τσαγκλή, βλέποντας την Κατερίνα Αντωνοπούλου να πηγαίνει βόλτες μέσα στο βαγόνι τον γάτο της, τον Λου, της ζήτησε να τον πάρει για λίγο για να την ξεκουράσει. Έτσι, η Κατερίνα Αντωνοπούλου κάθισε στη θέση της Ευδοκίας Τσαγκλή και η Ευδοκία πήρε τον γάτο της Κατερίνας και τον έκανε βόλτα. Όμως, λίγα λεπτά πριν από τη σύγκρουση ο γάτος άρχισε να συμπεριφέρεται περίεργα και αποφάσισε να τον επιστρέψει στη μητέρα του. Αμέσως μετά το τρένο τους συγκρούστηκε με την αμαξοστοιχία με τον γάτο να χάνεται.

Η Κατερίνα Αντωνοπούλου, με ανάρτησή της στα Social Media, παρακαλεί όποιον έχει δει τον γάτο της να την ενημερώσει και προτρέπει τους χρήστες να κοινοποιούν τις φωτογραφίες του γάτου για να τον δουν όσο περισσότεροι γίνεται.

Η Ευδοκία πριν από τέσσερις μέρες ανέβασε κι αυτή ένα βίντεο στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram, όπου φαίνεται να κάνει βόλτα τον γάτο της Κατερίνας. Έφτασε μέχρι και την πόρτα του μηχανοδηγού, η οποία όπως είπε δεν άνοιγε. Το βίντεο είναι ανατριχιαστικό, καθώς έχει τραβηχτεί μόλις λίγα λεπτά πριν από τη σύγκρουση.

Σύγκρουση τρένων στα Τέμπη: Το βίντεο της Ευδοκίας Τσαγκλή λίγο πριν το δυστύχημα

28 Φεβρουαρίου, 22:29 | Διάδρομος επιβατικού Βαγονιού 1, Αμαξοστοιχία 62.

Με τον Λου κάναμε βόλτες στα βαγόνια, όπως και στο κυλικείο.

Τον είχα «κλέψει» από την γλυκιά μαμά του, η οποία με μεγάλη αγάπη τον περπατούσε καθόλη την διάρκεια του ταξιδιού, για να μην νιαουρίζει.

Της είχα ήδη προτείνει αρκετές φορές να κάνω cat-sitting, η μάλλον, cat-walking, για να την ξεκουράσω λίγο.

Όταν τελικά πήρα τον Λου στα χέρια μου με ευχαρίστησε ευγενικά και έκατσε διστακτικά στην θέση μου.
Αγαπηθήκαμε με τον υπέροχο γατούλη, χαϊδευτήκαμε, κάναμε ματάκια διασχίζοντας μαζί τα βαγόνια στο τρένο.

Έκανα μάλιστα ένα video call με την μητέρα μου που αγαπάει πολύ τα ζωάκια, και ενώ έκανα ένα κοντινό στον Λου, πήγα να ανοίξω την πόρτα μπροστά μου.
-Ωπ! Δεν ανοίγει, φτάσαμε στον οδηγό!
Αναφώνησα και έκανα μεταβολή.
Ο Λου είχε αρχίσει να αλλάζει συμπεριφορά, τα αυτιά του ήταν παράλληλα με το κεφάλι του ενώ ταυτόχρονα νιαούριζε δυνατά.
– “Μάλλον σου έλειψε η μανούλα σου”, μουρμούρισα και γυρίσαμε στο βαγόνι μας.
Έκατσα.

Αφήσαμε τον Λου ελεύθερο και αυτός αμέσως χώθηκε κάτω από την θέση μου.
Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα.
Βγαίνοντας από το νοσοκομείο μίλησα με την μαμά του Λου.

Και οι δυο πιστεύουμε πως ο Λου τρέχει ελεύθερος στα χωράφια.
Ναι, πιστεύουμε στο δυνατό ένστικτο επιβίωσης του ζωντανού.
Ή είναι το δικό μας ένστικτο επιβίωσης:

τον νιώθουμε ελεύθερο για να απελευθερωθούμε εμείς από τα δεσμά του πόνου;
Το βίντεο ίσως βοηθήσει κάποιους, στην τριγύρω περιοχή, να αναγνωρίσουν τον Λου.
Οι υπόλοιποι διαβάζοντας την ιστορία, ίσως αναγνωρίσουν κάτι από τον εαυτό τους και τις ευαισθησίες τους.
Είμαστε γάτες;

Ή μήπως απλώς γατάκια;