Άγιος Ραφαήλ: Η αλήθεια για το σπουδαίο θαύμα του
Μία τρομερή μα αληθινή ιστορία καταγράφεται στο παρακάτω άρθρο και αφορά σε ένα θαυμαστό γεγονός. «Πιστοποιώ, μετά βεβαιότητος, ότι δεν υπάρχει ούτε ένα φάρμακο στον κόσμο, ούτε θα υπάρξει στο άμεσο μέλλον που να μπορεί να κάνει αυτό που έγινε εκείνη τη στιγμή».
Πριν από 2,5 χρόνια περίπου αρρωσταίνει η μητέρα μου. Στην αρχή φαινόταν για μια απλή ιωσούλα, λοίμωξη του αναπνευστικού. Περνάνε 2-3 μέρες και αρχίζει να εκδηλώνεται. Πηγαίνουμε, λοιπόν, στο νοσοκομείο, γιατί και γω γιατρός είμαι. Της παίρνουνε τις μετρήσεις, την εξετάζουνε και μένουμε με ανοιχτό το στόμα, διότι φάνηκε ότι είχε σοβαρό πρόβλημα, ήτανε βαριά όντως, κάτι το οποίο δεν φαινόταν έως εκείνη τη στιγμή. Προχωρούσε δηλαδή η λοίμωξη, εκείνη διαμαρτυρόταν, αλλά επειδή ήτανε σχετικά νέα, η εικόνα που είχε δεν αντιστοιχούσε στην βαρύτητα της κατάστασής της. Της κάνουμε λοιπόν εισαγωγή. Δυστυχώς, μέσα σε 2 μέρες είχε μια ταχύτατη εξέλιξη. Μπήκε στην μονάδα εντατικής με αναπνευστική ανεπάρκεια. Απ’ ό,τι προέκυψε, είχε κολλήσει την γρίπη των χοίρων, από πού και πώς δεν ξέρουμε, η οποία εξελίχθηκε ταχύτητα. Της κάνει οξεία αναπνευστική ανεπάρκεια, πολύ σοβαρή, διασωληνώνεται, μπαίνει στον μηχανικό αριθμό και η πρόγνωση είναι μηδενική. Της κάνει πολυοργανική ανεπάρκεια και μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο, δεν δούλευε κανένα σύστημα: Εγκέφαλος, καρδιά, αναπνευστικό, πεπτικό, τίποτα. Όλα ήταν στο μηδέν. Ζούσε με τα χίλια βάσανα. Ήταν 62 χρονών. Το μηχάνημα, στην καθομιλουμένη, έβγαζε καπνούς για να την κρατήσει στη ζωή. Με ό,τι φάρμακο είχαμε στο νοσοκομείο, για να της κρατάμε μια πίεση 7 με τα χίλια ζόρια. Και ο αναπνευστήρας να δουλεύει στο φουλ για να της κρατάει μια οξυγόνωση ικανοποιητική τέλος πάντων, πάνω-κάτω.
Άγιος Ραφαήλ: Η ιστορία ενός μοναδικού θαύματος
Κάποια στιγμή, μας πήραν τηλέφωνο και μας είπαν ότι «Είναι πολύ σοβαρά! Και δεν θα τα βγάλει πέρα». Μου είπανε οι γιατροί ότι ήτανε θέμα ωρών. Πήγαμε λοιπόν αμέσως στο νοσοκομείο, μαζί με τα δύο αδέλφια μου. Μόλις μπαίνουμε, με βλέπει μια νοσηλεύτρια, που με γνώριζε, στο ισόγειο καθώς πηγαίναμε, και μου λέει: «Θ. ξέρω που πας, πηγαίνεις στην μάνα σου. Πάρε αυτό το λαδάκι, λέει, είναι από τη Μυτιλήνη, από τον Άγιο Ραφαήλ. Πάρτο, και άμα θέλεις, σταύρωσέ την!». «Ευχαριστώ πολύ», της είπα, το πήρα και έφυγα. Πηγαίνουμε πάνω και βλέπουμε την μητέρα μου, στο χάλι αυτό που περιέγραψα. Κι’ είμαστε μέσα τώρα στο δωμάτιο της Εντατικής, εγώ, τα αδέλφια μου, μια νοσηλεύτρια, ο γιατρός που εφημέρευε και άλλη μια νοσηλεύτρια. Και βλέπουμε λοιπόν το μόνιτορ πάνω, που έδειχνε περίπου πίεση 60κάτι με 40, με τα φάρμακα στο φουλ, και το οξυγόνο της (με άριστα το 98-99) να είναι 80 και κάτι, με το μηχάνημα στο φουλ. Επειδή δεν ήταν το τμήμα μου αυτό, καθώς είμαι αναισθησιολόγος και το τμήμα μου είναι το αναισθησιολογικό, και επειδή γνώριζα ότι ο υπεύθυνος γιατρός που ήταν παρών δεν πίστευε στο Θεό, ρωτάω τον γιατρό εάν έχει αντίρρηση να σταυρώσω τη μητέρα μου με το λαδάκι των Αγίων. «Κάντε ό,τι θέλετε» μου είπε. Με το που την σταυρώνουμε, μέσα σε 4 δευτερόλεπτα: βλέπουμε την πίεση από το 60κάτι να ανεβαίνει στο 90κάτι, 100, μπορεί και 140 δεν θυμάμαι τώρα ακριβώς. Και ο κορεσμός του οξυγόνου από το 80κάτι να ανεβαίνει στο 94!! Επίσης η μητέρα μου άνοιξε τα μάτια, έκανε εκφράσεις στο πρόσωπο και κούνησε και το δάκτυλο. Και μένουμε όλοι με ανοιχτό το στόμα!! Κόκκαλο!! Και ο γιατρός που δεν πίστευε, όταν συνήλθε, λέει: «Αυτό, δεν το έχω ξαναδεί!!»… Και ως παρένθεση: προσωπικά, είμαι από τους πλέον ειδικούς στο θέμα της αναζωογόνησης και γνωρίζω πολύ καλά τον τομέα αυτό. Πιστοποιώ, λοιπόν, μετά βεβαιότητος, ότι δεν υπάρχει ούτε ένα φάρμακο στον κόσμο, ούτε θα υπάρξει στο άμεσο μέλλον που να μπορεί να κάνει αυτό που έγινε εκείνη τη στιγμή. Αλλά, και να υπήρχε, πάλι δεν θα μπορούσε να επιτελέσει τον σκοπό του, λόγω της πολύ άσχημης κατάστασης της ασθενούς.
Τέλος πάντων, μετά από λίγο φεύγουμε από το δωμάτιο και όπως καταλαβαίνετε, όλη η οικογένεια ήταν χάλια. Εγώ, πρώτη φορά ζούσα τέτοια γεγονότα στην οικογένεια. Δεν είχα ξαναφτάσει σε τέτοιο σημείο. Μου δώσανε, λοιπόν, εκείνο το βράδυ 2 χάπια, ηρεμιστικά, και με παίρνει ο ύπνος (είχα μείνει στο νοσοκομείο) και κοιμήθηκα όλη την νύχτα. Ξυπνάω την άλλη μέρα και λέω: «Τώρα, τί θα ακούσω»… Και πάω και βλέπω την γιατρό που εφημέρευε και με κοιτάει και λέω: «ωχ, τώρα θα μου πει ότι κατέληξε». Και μου λέει: «Καλύτερα πάει η μητέρα σου!». Λέω, «Τί εννοείς;». Μου λέει «Μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο, οι τιμές που ήταν στα κόκκινα όλα, που δεν ζει άνθρωπος, έχουν φτιάξει πολλά!». Και μένω δεύτερη φορά κόκκαλο!! Από κει και μετά άρχισε μια σταδιακή βελτίωση. Ενώ δεν δούλευε τίποτα, σιγά-σιγά πήραν όλα μπροστά. Μετά από 2 μήνες που άρχισαν να δουλεύουν τα νεφρά και απέβαλε το σώμα της τα φάρμακα που της είχαμε δώσει για να είναι σε καταστολή, ξύπνησε! Και έζησε άλλον ενάμισι χρόνο, μέσα στην μονάδα. Κατά τη διάρκεια αυτή ήτανε που ήλθαμε και μεις πρώτη φορά εδώ, στο Μοναστήρι, στο Μαραθώνα, γιατί ο αδελφός μου έψαχνε για το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στην Μυτιλήνη και βρήκε στο ίντερνετ για το Μοναστήρι αυτό εδώ και ερχόμασταν και προσευχόμασταν. Ζήσαμε μπροστά στα μάτια μας ένα πολύ μεγάλο θαύμα! Και το πιστοποιώ κι’ εγώ ως ο πλέον ειδικός! Ευχαριστούμε το Θεό και τους Αγίους γι’ αυτό!
Θαύμα Αγίου Ραφαήλ: «Όλα καλά! Εγώ πάω στο μωρό τώρα!»
Με δάκρυα στα μάτια σας γράφω κι εγώ τη δική μου ιστορία. Το Δεκέμβριο του 2015 μαθαίνω ότι είμαι έγκυος και μάλιστα πως κυοφορώ δίδυμα. Η χαρά μας μεγάλη. Ο φόβος μου για την καινούρια πραγματικότητα ακόμη πιο μεγάλος. Τελικά, η δίδυμη κύηση δεν εξελίχθηκε, καθώς το ένα έμβρυο απορροφήθηκε. Συχνό φαινόμενο σύμφωνα με αυτά που μας είπαν οι γιατροί. Εγώ όμως άρχισα να φοβάμαι ακόμη περισσότερο για την έκβαση της εγκυμοσύνης μου. Και με αυτούς τους φόβους προχωρούσα. Και όλα πήγαιναν καλά. Αλλα εγώ φοβόμουν πολύ. Λίγες μέρες πριν γεννήσω μια απλή πλοήγηση στο διαδίκτυο μου φανέρωσε τον Άγιο Ραφαήλ, τον προστάτη των εγκύων και το Μοναστήρι του στο Μαραθώνα. Από εκείνη τη στιγμή η μόνη μου σκέψη ήταν να επισκεφτώ τη Μονή και να παρακαλέσω τον Άγιο να με βοηθήσει να ξεπεράσω τους φόβους μου και να φέρω στον κόσμο το μωρό μου και το έπραξα. Έκτοτε, ο Άγιος έγινε το στήριγμα μου! Κάθε μέρα διάβαζα την παράκλησή Του και σταυρωνα την κοιλιά μου με το λαδάκι Του. Στις 24 Ιουλίου (εορτάζει το Μοναστήρι) με έπιασαν πόνοι και γέννησα μέσα σε δύο ώρες ένα υγιέστατο αγοράκι! Ο Άγιος με βοήθησε!
Ενάμιση χρόνο μετά μαθαίνω πως είμαι ξανά έγκυος! Δεύτερο δώρο Θεού! Οι πρώτες όμως αιματολογικές εξετάσεις δείχνουν ότι έχω ευαισθητοποιηθεί στον παράγοντα ρεζους παρότι στην πρώτη μου εγκυμοσύνη πήραμε όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις. Τι σημαίνει αυτό; Είμαι γυναίκα ρεζους αρνητικό και γέννησα μωρό ρεζους θετικό. “Ξένο” αίμα μπήκε στο σώμα μου το οποίο δημιούργησε αντισώματα εναντίον του. Για να αποφευχθεί αυτό οι ρεζους αρνητικές γυναίκες κάνουν κάποιες ενέσεις πριν και αφού γεννήσουν για να προστατέψουν κάθε επόμενη εγκυμοσύνη από τη δημιουργία αυτών των αντισωμάτων. Κάτι το οποίο έκανα κι εγώ αλλά μάλλον δεν δεσμεύτηκαν όλα τα αντισώματα. Η εγκυμοσύνη μου χαρακτηρίστηκε υψηλού κινδύνου. Το ίδιο μου το σώμα πολεμούσε το μωρό μου. Τα αντισώματα μόλυναν το αίμα του και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα από ιατρικής πλευράς. Εναπόθεσα τις ελπίδες μου στο Θεό και στο Στήριγμα μου. Επισκέφτηκα το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στο Μαραθώνα και παρακάλεσα τον Άγιο για το μωρό μου. Κάθε μέρα διάβαζα την παράκλησή Του και σταύρωνα την κοιλιά μου. Σχεδόν κάθε πέντε μέρες κάναμε υπερηχογράφημα για να δούμε αν το μωρό έχει επηρεαστεί. Κάθε φορά νόμιζα πως θα μου πουν ότι πρέπει να μου πάρουν το μωρό γιατί κινδυνεύει αλλά η αναιμία παρέμενε στα ανώτερα φυσιολογικά επίπεδα. Κι έτσι φτάσαμε στο τέλος… 38η εβδομάδα κύησης, προγραμματισμένος τοκετός και ο μικρός μου ήρθε στη ζωή… Οι νεογνολόγοι τον παρέλαβαν αμέσως. Αιμολυτικός ίκτερος… Τον έβαλαν στην εντατική, του άλλαξαν το αίμα δύο φορές και τον είχαν στις λάμπες με ορό και αντιβίωση για να αντιμετωπίσουν τον ίκτερο. Τα λόγια τους μετρημένα. “Ελπίζουμε να πάνε όλα καλά” είπαν στον σύζυγο μου. Ξημέρωνε Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου (ημέρα εορτής της Μονής), δύο μέρες μετά τη γέννα μου. Ξυπνούσα κάθε δύο ώρες για να αντλώ γάλα, ώστε να το δώσουν στο μωρό μου όταν θα ήταν σε θέση να σιτιστεί. Ταυτόχρονα, διάβαζα την παράκληση του Αγίου και με κλάματα τον παρακαλούσα να βοηθήσει το μωρό μου. Ξαφνικά μέσα στο δωμάτιο του μαιευτηρίου αντιλαμβάνομαι μια ανδρική φιγούρα να μου χαϊδεύει το κεφάλι. Δεν είδα πρόσωπο. Φορούσε ράσα, μια ζώνη στη μέση και τα μαλλιά του ήταν πιασμένα αλογοουρά. Προχώρησε στην πόρτα και μου λέει: “Όλα καλά! Εγώ πάω στο μωρό τώρα!” Άρχισα να κλαίω με λυγμούς και προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί. Λίγες ώρες αργότερα πήγαμε με το σύζυγο μου στο επισκεπτήριο στη μονάδα εντατικής που γίνεται η ενημέρωση από τους γιατρούς. Σας παραθέτω ακριβώς τα λόγια τους. “Παιδιά μόνο καλά πράγματα έχουμε να σας πούμε! Το μωρό σας ξεπέρασε τον κίνδυνο, τον βγάλαμε από τις λάμπες και μεταφέρεται στην μονάδα απλής παρακολούθησης για προληπτικούς λόγους. Καλό θα ήταν να ανάψετε μια λαμπάδα.” Τότε κατάλαβα… Ο Άγιος Ραφαήλ έκανε καλά το μωρό μας! Για όλη μου τη ζωή θα Τον ευχαριστώ και θα λέω παντού πόσο βοήθησε εμένα και τον μικρό μου Γεώργιο-Ραφαήλ!!!
Με σεβασμό,
Κρυσταλία Α.
Καρέας-Αθήνα
Άγιος Ραφαήλ: «Είχα δει δύο όνειρα: στο ένα τη Μονή εδώ στο Μαραθώνα και στο άλλο την Παναγία της Τήνου»
Μου είχε προκύψει να κάνω εγχείριση στο πόδι μου. Ήμουν, λοιπόν, γι’ αυτό το λόγο στην Αθήνα. Βαριόμουν να κάθομαι. Λέω, τί να κάνω, έψαξα στο ίντερνετ και βρήκα ότι υπάρχει μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι στο Μαραθώνα. Και είπα, ας πάρω το λεωφορείο να έρθω. Πήρα το λεωφορείο χωρίς να ξέρω και ρωτώντας έφτασα. Άργησα να το πάρω, δεν πρόλαβα το δρομολόγιο των 7.00 και πήρα των 11.00 από Αθήνα. Και ήρθα εδωπέρα στο κλείσιμο της Μονής. Μία και δέκα περίπου έφτασα στην πύλη της Μονής. Ήσασταν στην πόρτα -κλείνοντας- και σας ερώτησα εάν μπορώ να μπω, διότι ήρθα από μακρυά με το λεωφορείο -ήμουν και λαχανιασμένος και ιδρωμένος από την ανηφόρα-. Και μου είπατε ότι, μιας και ήρθατε από μακριά, ελάτε να προσκυνήσετε. Και με πήρατε και με φέρατε στην κεντρική εκκλησία. Και μετά με ρωτήσατε: Από πού ήρθατε; Από Χανιά. Και γω απ’ τα Χανιά είμαι, από τα Κ… Και εκείνη τη στιγμή μου ήρθε αναλαμπή: Μου ήρθε στο μυαλό μου, θυμήθηκα ότι είχα δει στον ύπνο μου τη στάση του λεωφορείου, το χώρο δίπλα της που είχε και ένα μποστάνι κοντά, το μονοπάτι όλο προς τη Μονή, με τα πεύκα, το πώς φαίνεται η Μονή προς τα πάνω, η επαφή – η κουβέντα που κάναμε την οποία είχα δει στον ύπνο μου: ότι ένας μοναχός με υποδέχτηκε και με ρώτησε από πού είσαι και γω του είπα: από τα Χανιά, και μου απάντησε και γω από τα Κ… Με έπιασε πανικός εκείνη τη στιγμή, όταν μου ήρθε αυτή η αναλαμπή. Δεν ήξερα τί να κάνω. Και σηκώθηκα και έφυγα απότομα, απ’ ό,τι θυμάστε, χωρίς να πω απολύτως τίποτα. Γι’ αυτό το λόγο έφυγα έτσι…
Και, πράγματι, όταν ήμουν στην Κρήτη, στα Χανιά, πριν προκύψει η εγχείριση στο γόνατό μου, και με απόσταση αρκετών ημερών είχα δει δύο όνειρα: στο ένα τη Μονή εδώ στο Μαραθώνα και στο άλλο την Παναγία της Τήνου. Όχι τις καθ’ αυτό εκκλησίες και τα προσκυνήματα, αλλά την διαδρομή προς αυτές. Τότε, δεν γνώριζα ποια είναι τα μέρη αυτά που ονειρεύτηκα, αλλά εκ των υστέρων κατάλαβα. Ήταν τα δύο προσκυνήματα που έκανα για την υγεία τη δική μου και της οικογενείας μου, -γιατί και η μητέρα μου, και η αδελφή μου και τα παιδιά μου έχουν κάποια θέματα με την υγεία τους- όταν είχα ελεύθερο χρόνο περιμένοντας το χειρουργείο που θα γινόταν στην Αθήνα.Πρώτα επισκέφτηκα τον Άγιο Ραφαήλ στο Μαραθώνα και μετά από λίγες ημέρες πήγα και στην Παναγία της Τήνου, για να προσκυνήσω να έχω τη βοήθεια της Παναγίας και τότε συνειδητοποίησα ότι κι’ αυτό μου το είχε δείξει ο καλός Θεός μας.Επαναλαμβάνω ότι στο πρώτο σημαδιακό όνειρο είδα τη στάση του λεωφορείου στο χωριουδάκι κάτω από το Μοναστήρι και το μποστάνι που βρίσκεται πίσω από τη στάση, πέρα από κάτι χωράφια, και το σπίτι που έχει κοντά. Και μετά είδα το μονοπάτι, δηλαδή την διαδρομή με τα πεύκα από το χωριουδάκι μέχρι και την είσοδο της Μονής. Επίσης, είδα και το αρχονταρίκι που το λέτε φιάλη, είδα μαρμάρινα παγκάκια, και το δρόμο στο εσωτερικό της Μονής που ανεβαίνει προς την Εκκλησία, παρόλο που τότε δεν γνώριζα ότι υπάρχει εδώ μοναστήρι. Και τώρα είναι η δεύτερη φορά που έρχομαι, μετά την εγχείριση στο πόδι μου. Και μετά στο δεύτερο σημαδιακό όνειρο είχα δει μια ανηφόρα τεράστια, με ένα μακρύ κόκκινο χαλί και κολονάκια, που ήταν η Παναγία Τήνου. Ονειρεύτηκα το δρόμο το κεντρικό που πάει κάτω και την πλατεία. Όχι την Εκκλησία μέσα… Σημειωτέον ότι η μάνα μου τον έχει προστάτη τον Άγιο Ραφαήλ. Πολύ προστάτη τον έχει. Τον έχει δει πολλές φορές. Τον έβλεπε συνέχεια μέσα στο σπίτι, κάνοντας κι’ αυτή υπομονή με την δύσκολη αρρώστια που την ταλαιπωρεί. Και της είχε πει και για μένα πράγματα, ότι «μη φοβάσαι γι’ αυτόν»… (ήμουν τότε στην ασφάλεια, στις ειδικές δυνάμεις, ενώ τώρα είμαι χαλαρά, σε άλλη θέση, που δεν έχει κινδύνους…). Πίστευα και πιστεύω και στο Θεό και τους Αγίους. Σε κάποιες μεγάλες γιορτές θα πάω. Για παράδειγμα, στην Γιορτή του Αγίου Νεκταρίου, που έχω το όνομά Του, θα πάω και θα κάνω και αρτοκλασία, αλλά δεν είμαι άνθρωπος που σε καθημερινή βάση θα πάει στην εκκλησία. Αυτά, όμως, τα δύο σημαδιακά όνειρα μου έκαναν πάρα πολύ εντύπωση και, για μένα, ήταν μια ολοφάνερη επέμβαση του Θεού στη ζωή μου, για να με βοηθήσει και να μου δώσει δύναμη και ελπίδα.
