Άλκηστις Πρωτοψάλτη: Η σπουδαία πορεία της τραγουδίστριας
Στις 18 Οκτωβρίου του 1954 γεννήθηκε η Ελληνίδα ερμηνεύτρια Άλκηστις Πρωτοψάλτη (Άλκηστις Σεβαστή Αττικιουζέλ,) γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου του 1954 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από Έλληνες ομογενείς. Μάλιστα, ο αγαπημένος της πατέρας, ήταν ένας από τους πιο αγαπητούς χειρουργούς στην ελληνική παροικία της Αλεξανδρείας.
Αρχές της δεκαετίας του 1960 η οικογένεια της εξάχρονης τότε Άλκηστις μετακομίζει, λόγω των πολιτικών γεγονότων που λάμβαναν χώρα στην Αίγυπτο της περιόδου εκείνης, στην Αθήνα. Στην εφηβεία της θα ασχοληθεί με τον αθλητισμό και περισσότερο συγκεκριμένα με το στίβο ενώ ακόμη και σήμερα συνεχίζει να αθλείται συστηματικά. Σήμερα, θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες ερμηνεύτριες στην χώρα μας με συνεργασίες με την ελίτ της δισκογραφίας και του πενταγράμμου.
Τα παιδικά χρόνια της Άλκιηστις Πρωτοψάλτη
Η Άλκηστις αναφέρει για την παιδική της ηλικία: “Θυμάμαι τα ζεστά απογεύματα στην Αλεξάνδρεια, τις βόλτες με τον παππού μου, τη μυρωδιά της θάλασσας, τα ηλιοβασιλέματα, το θρόισμα από τους φοίνικες που στόλιζαν την παραλία, τους ψαράδες με τα καλάμια τους, το τραμ, τις καραμέλες αργισούς, τις βόλτες με το αυτοκίνητο στη Σαχάρα… Tο μαγαζάκι με τα χρωματιστά τζάμια που έφτιαχνε φαλάφελ και πίτες ζεστές απέναντι από το σπίτι μας ήταν αυτό που πρόσφατα ξύπνησε τις παιδικές μου μνήμες και θυμήθηκα την γειτονιά των πρώτων χρόνων της ζωής μου. Το σπίτι μας σήμερα δεν υπάρχει πια. Έχει αντικατασταθεί από ένα πολυώροφο κτίριο, το Δικαστικό Μέγαρο Αλεξάνδρειας.
Τις αταξίες μου, τις θυμάμαι περισσότερο από τις περιγραφές της μητέρας μου, ήμουνα πραγματικά θηρίο! Στο σπίτι μας στο Σουέζ υπήρχε μία μεσοτοιχία με μία σκάλα ξύλινη, ίσια και ψηλή στην οποία η μαμά απεγνωσμένα κάθε φορά με παρακαλούσε να μην ανεβαίνω. Φυσικά εγώ, όπου «μη» μέσα! Μια φορά ανέβηκα στην κορυφή της, κι έπεσα μέσα σ’ ένα σκουπιδοτενεκέ που ήταν από κάτω. Το αποτέλεσμα ήταν να με κάνουν μπάνιο με πετρέλαιο!!! Ήμουν αεικίνητη και δεν έτρωγα το φαγητό μου, γι αυτό και είχανε βρει το εξής κόλπο: είχανε φτιάξει ένα φίδι με πανί, το φοράγανε στο χέρι και το κινούσανε στο τζάμι για να με φοβίσουν… Κάποια μέρα όμως, η θεία μου είχε ξεχάσει στο δάκτυλό της την δακτυλήθρα που έραβε και έτσι ανακάλυψα την …σκευωρία.
Το σχολείο μου ήταν το Αβερώφειο, ένα σχολείο που άφησε εποχή στην Αλεξάνδρεια και το οποίο δυστυχώς τώρα έχει ελάχιστους μαθητές. Το επισκέφθηκα πρόσφατα και οι μνήμες ζωντάνεψαν αμέσως. Το προαύλιο του σχολείου, ο ιστός της ελληνικής σημαίας, το γήπεδο που κάναμε τις γυμναστικές επιδείξεις, οι βρύσες που τότε δεν τις έφτανα για να πιω νερό. Μετά από τόσα χρόνια είναι ακόμη εκεί ο ίδιος επιστάτης, ο οποίος έψαξε και βρήκε τους καταλόγους εγγραφής της χρονιάς μου: Άλκηστης Σεβαστή Αττικιουζέλ του Σταύρου και της Μαρίας. Μου άρεσε πάρα πολύ το όνομα που διάλεξε η μητέρα μου για μένα, κυρίως για την ριζοσπαστική της απόφαση να έχω ένα όνομα που δεν ακολουθεί την οικογενειακή κληρονομιά. Όσο για το Σεβαστή, ήταν απαίτηση του παπά, ο οποίος δεν δεχόταν μόνο το αρχαίο ελληνικό Άλκηστης.
Ο πατέρας μου ήταν χειρούργος οδοντία