Αθήνα: Από τον φονικό σεισμό βγήκαν και ιστορίες αγάπης
25 χρόνια μετά τον φονικό σεισμό της Αθήνας, υπάρχουν ιστορίες που γεννήθηκαν μέσα από τα συντρίμμια και τον θρήνο.
Το ημερολόγιο έγραφε 7 Σεπτεμβρίου 1999 και οι δείκτες των ρολογιών έδειχναν 14:56 όταν ο εγκέλαδος χτύπησε ξαφνικά την πόλη των Αθηνών σε έναν… από τους ισχυρότερους σεισμούς των τελευταίων ετών.
Τα 5,9 ρίχτερ που ταρακούνησαν το λεκανοπέδιο, κατέστρεψαν όχι μόνο πολλά κτίρια, ανάμεσα τους την Ricomex, με τους 39 νεκρούς, αλλά μαζί και πολλές ζωές, που έμειναν πίσω, παλεύοντας ανάμεσα στα συντρίμμια.
Μια παράλληλη τραγωδία, από εκείνες που θυμίζουν σενάριο από ταινία, εκτυλίχθηκε, εκείνες τις δραματικές ώρες. Από εκείνες που συμβαίνουν και ποτέ δεν τις μαθαίνουμε. Ο 23χρονος Γιάννης Νίτης, την ώρα του σεισμού ήταν στο αυτοκίνητο του. Πέντε λεπτά μακριά από το σπίτι του στην Μεταμόρφωση, όπου ήταν η εννέα μηνών έγκυος γυναίκα του. Λίγο πριν, μιλούσε μαζί της στο τηλέφωνο. Αμέσως μετά φτάνοντας σπίτι, είδε την 4όροφη πολυκατοικία να έχει γίνει ένα με το έδαφος.
Ο Γιάννης ήρθε αντιμέτωπος με τον εφιάλτη του σεισμού του 1999
«Το σοκ ήταν τεράστιο. Υπολόγισα στο περίπου που μπορεί να είχε φτάσει το διαμέρισμα και πήδηξα αμέσως στα χαλάσματα να βρω την γυναίκα μου». Ο Γιάννης ήρθε αντιμέτωπος με τον εφιάλτη. Είδε ουσιαστικά δύο νεκρούς και την ζωή του να καταρρέει μαζί με την «χάρτινη» πολυκατοικία. Το σώμα της νεαρής κοπέλας άψυχο , μαζί με το μωρό τους που θα ερχόταν από μέρα σε μέρα στον κόσμο…
Όχι πολύ μακριά από εκεί, στην Κάτω Κηφισιά, εκτυλισσόταν ένα παράλληλο δράμα. Η 29χρονη Μαρία Καμπούρη, έφτανε με την αγωνία να έχει χτυπήσει κόκκινο, στην εταιρεία «Πρόκος» στην Κάτω Κηφισιά. Ο επίσης 29χρονος σύζυγός της, που δούλευε για τελευταία μέρα στο εργοστάσιο, δεν απαντούσε στα τηλέφωνα της μετά το χτύπημα του εγκέλαδου. Το κτήριο είχε καταρρεύσει ολοσχερώς. Η μοίρα είχε ξεκινήσει ήδη τα παιχνίδια της.
Όπως η σύζυγος του Γιάννη ήταν η μοναδική νεκρή στην πολυκατοικία της, έτσι και ο νεαρός σύζυγος της Μαρίας, ήταν ο μοναδικός νεκρός από το κατεστραμμένο εργοστάσιο. Η Μαρία θυμάται πως έκαναν όλοι ησυχία και φώναζαν το όνομα του, μήπως υπάρξει κάποια απάντηση από τα χαλάσματα. Πέρασε ένα 24ωρο