Νίκος Σταυρίδης: Τα φτωχικά παιδικά χρόνια, το πρώτο του επάγγελμα, η απόπειρα αυτοκτονίας και ο θάνατος στα 77

Νίκος Σταυρίδης: Τα φτωχικά παιδικά χρόνια, το πρώτο του επάγγελμα, η απόπειρα αυτοκτονίας και  ο θάνατος στα 77

Νίκος Σταυρίδης: Η άγνωστη ιστορία του μεγάλου ηθοποιού

Ο αγαπημένος ηθοποιός του παλιού Ελληνικού κινηματογράφου, υπήρξε μία εμβληματική και σπουδαία μορφή, με ιδιαίτερα σημαντική πορεία στον κινηματογράφο. Για την ζωή του πριν βγει στο θεατρικό σανίδι γνωρίζουμε ελάχιστα. Ένα ελάχιστο φως θα ρίξει αυτό το μικρό αφιέρωμα. Βασίζεται σε αφήγηση του ίδιου του ηθοποιού. Σύμφωνα με τα δικά του λόγια “Φαίνεται ότι τα πρώτα χρόνια με είχε λησμονήσει η τύχη μου. Έτσι αναγκάσθηκα να παλέψω σκληρά για να συντηρηθώ. Υπέφερα τρομαχτικά μαρτύρια ως που να βρω το δρόμο μου και να ζήσω”. Ποια ήταν όμως η επαγγελματική διαδρομή του μέχρι να γίνει ηθοποιός;

Ο Νίκος Σταυρίδης ξεκίνησε να εργάζεται ήδη από τα γυμνασιακά του χρόνια στο Βαθύ της Σάμου, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Το πρώτο του επάγγελμα ήταν μηχανικός στον τοπικό κινηματογράφο “Ηραίον”. Τύλιγε τα φιλμ, έθετε σε κίνηση την κινηματογραφική μηχανή, πού και πού έριχνε κλεφτές ματιές κατά τη διάρκεια προβολής της ταινίας, όμως η προσοχή του ήταν στραμμένη αλλού, καθώς τότε έβρισκε ελεύθερο χρόνο και διάβαζε τα μαθήματά του.

Όταν αποφοίτησε από το Γυμνάσιο, άφησε το νησί του αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στην Αθήνα. Ήξερε τη δουλειά του κινηματογραφιστή και αυτήν την καριέρα επεδίωξε αρχικά να κυνηγήσει, όμως συναντούσε την αδιαφορία των Αθηναίων συναδέλφων του, οι οποίοι ήταν οργανωμένοι σε δικό τους σωματείο, στο οποίο δεν ήταν διατεθειμένοι να εγγράψουν το νεαρό Σαμιώτη.

Νίκος Σταυρίδης: Τα φτωχικά παιδικά χρόνια, το πρώτο του επάγγελμα, η απόπειρα αυτοκτονίας και  ο θάνατος στα 77

Η πορεία του Νίκου Σταυρίδη στο Θέατρο, η απόπειρα αυτοκτονίας και ο θάνατος του μεγάλου ηθοποιού

Άνεργος ο Σταυρίδης, έκοβε βόλτες στο Βασιλικό Κήπο, ώσπου μια μέρα σκέφθηκε να αποκρούσει την ατυχία του α λα ελληνικά: με ρουσφέτι. Πήγε λοιπόν στο πολιτικό γραφείο του Σαμιώτη πολιτικού Θεμιστοκλή Σοφούλη, που εκείνη την εποχή ήταν υπουργός Στρατιωτικών. Ο Σοφούλης του έδωσε ένα γράμμα και τον παρέπεμψε στον διευθυντή των Γενικών Αποθηκών του Στρατού. “Αυτός θα σε τακτοποιήσει” του είπε και ο Σταυρίδης γεμάτος χαρά, πιστεύοντας ότι θα τακτοποιούταν σε μια σπουδαία θέση, έσπευσε στο λοχαγό.

Εκείνος, όμως, μόλις διάβασε το γράμμα, φώναξε ένα στρατιώτη και του έδωσε εντολή: “Εμπρός, πήγαινέ τον στ’ άρβυλα”! Ποια ήταν η δουλειά του; Έπρεπε να ταιριάζει τις αρβύλες σε ζευγάρια, να τις δένει και να τις τοποθετεί στα ράφια έναντι 22 δραχμών, που δεν του έφταναν παρά για να τρώει μια φασολάδα την ημέρα. Η θέση εκείνη δεν του εξασφάλιζε το μέλλον του και τελικά μια μέρα ο Σταυρίδης έκανε το μεγάλο βήμα. Μπήκε στο θέατρο του Θησείου, όπου είδε τον Βασίλη Αυλωνίτη και του είπε: “Εγώ τραγουδάω. Μπορώ να παίξω στο θέατρο;”.

Οι ηθοποιοί του θιάσου του επέτρεψαν να πει ένα τραγούδι θέλοντας να σπάσουν πλάκα μαζί του, όμως η ερμηνεία του Σταυρίδη στο “Ταγκό των ρόδων” άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις και τελικά τον προσέλαβαν στο θίασο. Βέβαια, η επιτυχία δεν ήταν εξασφαλισμένη από την αρχή.

Συγκεκριμένα όταν έκανε τα πρώτα του βήματα του του έδωσαν την ευκαιρία να κάνει ένα νούμερο με την Κούλα Γκιουζέπε στο θέατρο «Έντεν» του Θησείου, αλλά δεν είχε επιτυχία.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να απελπιστεί και να απογοητευτεί. Πήρε ένα μπουκάλι ούζο και ανέβηκε στην Ακρόπολη για να αυτοκτονήσει. Μεθυσμένος όπως ήταν όμως, ξέχασε για ποιο λόγο πήγε στον Ιερό Βράχο και έτσι η αυτοκτονία δεν τελέστηκε.

Όμως μια αποτυχία δεν προδικάζει το μέλλον ενός καλλιτέχνη, ώστε τα επόμενα χρόνια ο ηθοποιός, τον οποίο ακόμη θυμόμαστε και αγαπάμε χάρη στις αξέχαστες και πάντα χαρακτηριστικές κινηματογραφικές του εμφανίσεις, άφησε το δικό του μεγάλο αποτύπωμα στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου.

Τη δεκαετία του 1940, άρχισε να συγκροτεί δικούς του θιάσους και να συνεργάζεται με σπουδαίους συναδέλφους του. Μεσολάβησε το διάστημα 1954-55, κατά το οποίο ίδρυσε μαζί με τον Τάκη Μηλιάδη και τη Νανά Σκιαδά τον θίασο «Ελληνική Μουσική Κωμωδία». Για πρώτη φορά έπαιξε στη μεγάλη οθόνη το 1950, στην ταινία του Νίκου Τσιφόρου, «Έλα στον θείο» και συνέχισε να εμφανίζεται σε ταινίες του ίδιου, όπως «Η ωραία των Αθηνών», «Η φτώχεια θέλει καλοπέραση», «Φτωχαδάκια και Λεφτάδες».

Οι μεγάλοι σκηνοθέτες της εποχής τον επέλεγαν σταθερά πια στις νέες τους ταινίες και οι Τσιφόρος, Λάσκος, Σακελλάριος, Γλυκοφρύδης, Γρηγορίου, Ανδρίτσος έπιναν νερό στο όνομά του.

Ο Νίκος Σταυρίδης ήταν φανατικός Ολυμπιακός. Δεν έλειπε ποτέ από τις εξέδρες του σταδίου Γ. Καραϊσκάκης. Στις παραστάσεις του πάντα έλεγε κάτι για την αγαπημένη του ομάδα. Όταν ήρθε στην Ελλάδα ο Υβ Τριαντάφυλλος, φώναζε συνεχώς Υβ-Υβ, που ήταν και το σχετικό σύνθημα της εποχής. Μια φορά που ο ποδοσφαιριστής πήγε στο θέατρο να τον παρακολουθήσει, ο Σταυρίδης τον ανέβασε στην σκηνή.

Ο Νίκος Σταυρίδης είχε αποτραβηχτεί στη γενέτειρά του στη Σάμο για τα γεράματά του. Ο μεγάλος κωμικός του ελληνικού κινηματογράφου, Νίκος Σταυρίδης πέθανε σε ηλικία 77 ετών, στις 12 Δεκεμβρίου του 1987.

Νίκος Σταυρίδης: Τα φτωχικά παιδικά χρόνια, το πρώτο του επάγγελμα, η απόπειρα αυτοκτονίας και  ο θάνατος στα 77

Προτεινόμενα