Ξένια Καλογεροπούλου: Οι άγνωστες πτυχές για την ζωή της ηθοποιού
Η Ξένια Καλογεροπούλου γεννήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου του 1938 στην Αθήνα και μεγάλωσε σε «καλλιτεχνικό» σπίτι.
Σε συνέντευξή της έχει αναφέρει πως σαν παιδί έβρισκε πιο διασκεδαστικό τον Γιάννη Τσαρούχη γιατί μεταμφιεζόταν συχνά και έκανε αστεία….
Η μητέρα της, Ίρα Οικονομίδου ήταν ζωγράφος και έτσι η Ξένια είχε συνηθίσει από νεαρή ηλικία να συναναστρέφεται με γνωστούς ζωγράφους, εικαστικούς και άλλους καλλιτέχνες….
Σπούδασε στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου, όπου πρωτοεμφανίστηκε το 1956 με έναν γαλλικό θίασο, παίζοντας Μολιέρο.
Στην Ελλάδα η Ξένια Καλογεροπούλου πρωτόπαιξε το 1958 και σε μικρό χρονικό διάστημα αναδείχθηκε σε μία από τις σημαντικότερες ηθοποιούς της εποχής.
Η Ξένια Καλογεροπούλου επειδή είχε νονό τον κύριο Κάουφμαν και μιλούσε καλά γαλλικά, διάβαζα διαρκώς βιβλία, από πολύ παιδικά και αστεία έως Φλομπέρ. Η «Μαντάμ Μποβαρύ» ήταν το αγαπημένο μου μυθιστόρημα. Την ξαναδιάβασα τελευταία και είδα άλλο βιβλίο είχε πει.
Τα πρώτα βήματα της Ξένιας Καλογεροπούλου στην υποκριτική
Ο πατέρας της δεν της επέτρεψε να γραφτεί στη σχολή του Κουν Λίγο πριν τελειώσει το σχολείο, ήξερε ότι ήθελε να σπουδάσει υποκριτική και συγκεκριμένα στη σχολή του Κάρολου Κουν. Με τη νεανική αφέλεια που τη διακατείχε, πήγε και μίλησε προσωπικά στον Κουν και του ζήτησε να την πάρει στη σχολή του. Εκείνος τη ρώτησε αν είχε τελειώσει το σχολείο και απαίτησε γραπτές εγγυήσεις ότι δεν θα το εγκατέλειπε αν ξεκινούσε παράλληλα και τις σπουδές της. Το εμπόδιο φάνηκε ασήμαντο στην κοπέλα που ήταν έτσι κι αλλιώς καλή μαθήτρια, αλλά φαίνεται πως η Ξένια, «λογάριασε χωρίς τον ξενοδόχο», δηλαδή τον πατέρα της.
Σύμφωνα με την ίδια, ο πατέρας της είχε ακούσει κάποια φήμη για τη συγκεκριμένη σχολή που δεν του άρεσε και της απαγόρευσε να γραφτεί. Έτσι, η κοπέλα βρέθηκε στη Βασιλική Ακαδημία δραματικής τέχνης στο Λονδίνο. Σε αυτό βοήθησε και η φιλία της μητέρα της με την Αμαλία Φλέμινγκ, η οποία θεωρούσε πως η φοίτησή της εκεί, θα της έκανε καλό.
Η ίδια έχει αναφέρει πως στη σχολή δεν έμαθε και πολύ σπουδαία πράγματα καθώς οι καθηγητές δεν ήταν υψηλού επιπέδου. Σε αντίθεση με τους μαθητές, που όπως αποδείχτηκε, κάτι άξιζαν. Ένας από τους συμφοιτητές της Καλογεροπούλου, που ήταν όμως σε διαφορετικό τμήμα, ήταν και ο παγκοσμίου φήμης ηθοποιός, Πίτερ Ο’ Τουλ. Η ίδια το 1964 πήρε το βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία της στην ταινία «Γάμος αλά Ελληνικά». Σε πρόσφατη συνέντευξή της είπε πως ότι έμαθε για την υποκριτική, το έμαθε στην Ελλάδα και όχι στη σχολή του Λονδίνου….
Πρωταγωνίστησε σε περισσότερα από 50 θεατρικά έργα κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου, ως Νίνα στον «Γλάρο» του Τσέχωφ, ως Πόρσια στον «Έμπορο της Βενετίας» και Ολίβια στη «Δωδέκατη νύχτα» του Σαίξπηρ, ως Μιραντολίνα στη «Λοκαντιέρα» του Γκολντόνι, ως Σόνια στους «Τελευταίους» του Γκόρκι, ως Εσμέ στην «Άποψη της Έιμι» του Ντ. Χέαρ. Από το 1965 ως το 1975 συγκρότησε θίασο με τον Γιάννη Φέρτη, με τον οποίο υπήρξαν ζευγάρι για ένα διάστημα, ενώ το 1984 ίδρυσε το Θέατρο Πόρτα.
Περισσότερες πληροφορίες για την Ξένια Καλογεροπούλου
Στον κινηματογράφο έκανε το ντεμπούτο της το 1958, στην ταινία «Η κυρά μας η μαμή». Ακολούθησαν άλλες 35 ελληνικές και τρεις ξένες ταινίες, από τις οποίες ξεχωρίζουν: «Ο θησαυρός του μακαρίτη» (1959), «Λαός και Κολονάκι» (1959), «2.000 ναύτες κι ένα κορίτσι» (1960), «Ο μπαμπάς μου κι εγώ» (1963), «Ο ανήφορος» (1964), «Ο σατράπης» (1967), «Το πιο λαμπρό μπουζούκι» (1968), «Ξύπνα καημένε Περικλή» (1969), «Ο άνθρωπος της καρπαζιάς» (1969), «Ο άνθρωπος που έσπαγε πλάκα» (1972), «Αγάπη μου παλιόγρια» (1972). Το 1964 τιμήθηκε με το βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Η Ξένια Καλογεροπούλου έχει μεταφράσει 17 θεατρικά έργα κι έχει γράψει έξη έργα για παιδιά: «Οδυσσεβάχ, Ελίζα», «Η Πεντάμορφη και το Τέρας», «Οικογένεια Νώε», «O Eλαφοβασιλιάς», καθώς και «Το Σκλαβί» που απέσπασε το Νοέμβριο του 2001 το βραβείο δραματουργίας Κάρολος Κουν. Το 2001 τιμήθηκε, επίσης, με το βραβείο παιδικής λογοτεχνίας του Ιδρύματος Kώστα και Ελένης Ουράνη. Από τα έργα της έχουν μεταφραστεί: «Ο Οδυσσεβάχ» σε οκτώ γλώσσες, η «Ελίζα» και «Το Σκλαβί» σε τρεις.