25χρονη: “Οι περισσότεροι θέλουν και σκέφτονται να ζήσουν μόνοι αλλά δεν μπορούν”
Η εξομολόγηση ενός 25χρονου για την δύσκολη καθημερινότητα του, με ανώτατο μισθό τα 800 ευρώ:
«Παίρνω μισθό 800 ευρώ το μήνα και αν αποφασίσω να φύγω από τους γονείς μου θα είναι σαν να αγοράζω μιζέρια διαρκείας».«Καιαν παίρνεις τα 800, πάλι καλά να λες» ακούμε πολλές φορές από φίλους και γνωστούς. Πράγματι, αν το σκεφτείς και δεδομένων των συνθηκών, ένας μισθός αυτής της τάξης ακούγεται αρκετά ικανοποιητικός. Ζεις όμως σήμερα με 800 ευρώ το μήνα; Με τέτοιους μισθούς τα φτερά των νέων δεν θα μπορέσουν να ανοίξουν ποτέ. Κι όταν ανοίξουν μπορεί να είναι αργά. Καμία ανεξαρτησία. Αδυναμία ενηλικίωσης.
Οι περισσότεροι θέλουν και σκέφτονται να ζήσουν μόνοι αλλά δεν μπορούν. Το όνειρο τελειώνει πριν αρχίσει. Οι πιθανότητες να μη συμβεί για πολύ καιρό είναι πάρα πολλές. «Με λένε Χαράλαμπο Ανδρέου και η κοπέλα μου που είναι Ελληνίδα. Μου λέει καθημερινά «Να θυμάσαι πως υπάρχουν άνθρωποι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και δε μπορούν να αντεπεξέλθουν ακόμα και στις βασικές τους ανάγκες, οπότε εσύ που έχεις ένα Α εισόδημα, είσαι τυχερός!».
Πως όμως είμαι τυχερός; Κάθε μήνα πληρώνω: Ενοίκιο 400 ευρώ, πετρέλαιο 200 ευρώ, 120 ευρώ ρεύμα και νερό, 50 ευρώ τηλέφωνο. Να συνεχίσω; Ξέχασα να σας πω ότι τρώμε στους γονείς μου άρα δεν ψωνίζω τρόφιμα πέρα από λίγα πράγματα και παίρνω μισθό 890 ευρώ. Πείτε μου σας παρακαλώ αν εσείς δεν θα είχατε απελπιστεί; Σας ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να μιλήσω γιατί αυτή τη στιγμή αντιπροσωπεύω ένα πολύ μεγάλο ποσοστό νέων που έχουν φτάσει στα όρια της απελπισίας».
Η εξομολόγηση της 25χρονης Παναγιώτας για τον μισθό των 800 ευρώ
«Αρχικά να σας συστηθώ και να σας δώσω μια εικόνα του ατόμου μου. Ονομάζομαι Παναγιώτα Τάσου και έχω σπουδάσει Νομική στην Αγγλία. Ζώντας εκεί για 3 χρόνια είχα στο μυαλό ότι επιστέφοντας στην πατρίδα μου, θα έχω τις ίδιες επαγγελματικές ευκαιρίες. Δυστυχώς όμως, ζούμε στην εποχή των 800 ευρώ όπου υπάρχει η απαίτηση από την νεολαία να τα βγάζει πέρα. Αυτό είναι καιρός να το αντιληφθεί η κυβέρνηση μας, οι γονείς μας και γενικότερα ο κόσμος όλος. Εάν πάμε πίσω στις δικές τους εποχές και τους δώσουμε τα δικά μας δεδομένα.
Τότε ίσως καταλάβουν πως οι πλείστοι νέοι δεν ζουν στο κύκλο βολικότητας τους αλλά προσπαθούν με νύχια και με δόντια να φτάσουν όσα ονειρευτήκαν ή πιο αντικειμενικά, να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή χωρίς άγχος για το αύριο. Ένας νέος, σπουδάζει και ξοδεύει τον προσωπικό του χρόνο και τα λεφτά του για να αποκτήσει ένα πτυχίο για ένα καλύτερο μέλλον, κάνοντας αυτό που αγαπά και που έχει ονειρευτεί.
Όμως, καθώς τα χρόνια περνούν γρήγορα και δουλεύοντας καθημερινά σε μια δουλειά που δεν είναι η ειδικότητα σου απλά και μόνο από ανάγκη, τότε είναι που βλέπεις τους νέους να χάνουν ολοένα και πιο πολύ το σθένος τους και τον ενθουσιασμό τους καθώς δεν έχουν κανένα κίνητρο το οποίο τους κρατά ζωντανούς.
Βλέπω καθημερινά νέους να παλεύουν για μια θέση εργασίας η οποία είναι σχετική με αυτό που έχουν σπουδάσει και συνεχώς παίρνουν την ίδια απάντηση η οποία έχει καταντήσει να είναι η καραμέλα του αιώνα: «Δεν έχεις την απαραίτητη εμπειρία» πως ένας νέος να αποκτήσει την εμπειρία όταν όλες οι πόρτες είναι κλειστές; Και εάν βρει καμία πόρτα μισάνοιχτη, τότε σου λένε το άλλο το κουφό: «θα σου δίνω 600,00 ευρώ γιατί δεν έχεις εμπειρία και μετά βλέπουμε διότι μέσα από εδώ θα μάθεις πολλά». Ποιος μπορεί να ανταπεξέλθει; ΚΑΝΕΙΣ!!!
“Εγώ είμαι 25 χρονών και δεν μπορώ να ανταπεξέλθω στις δικές μου προσωπικές ανάγκες με τον μισθό των 800 ευρώ”
Πιο συγκεκριμένα, εγώ είμαι 25 χρονών και δεν μπορώ να ανταπεξέλθω στις δικές μου προσωπικές ανάγκες με τον μισθό των 800 ευρώ και που καθημερινά τρώω στο πατρικό μου σπίτι που δεν πληρώνω ούτε ρεύμα ούτε νερό ούτε ενοίκιο. Είναι ντροπή να ζούμε στον 21ο αιώνα και παιδιά στην ίδια ηλικία με μένα, να μην μπορούν να ζήσουν μόνοι τους, ανεξάρτητοι ή με το ταίρι τους εξαιτίας των υψηλών ενοικίων τα οποία έρχονται σε αντίθεση με τον χαμηλό μισθό που λαμβάνουν.
Οι νέοι δεν μπορούν να παντρευτούν και να κάνουν την δική τους οικογένεια στην ηλικία που οι ίδιοι το νιώθουν επειδή οικονομικά δεν μπορούν. Τα μόνα συναισθήματα που μου προκαλούνται πλέον, όταν μιλάμε για την Κύπρο και την επαγγελματική κατάρτιση σε συνδυασμό με τον μισθό, είναι αίσχος και ντροπή. Πως ο νέος των 800 ευρώ μπορεί να ζήσει όταν έχει να πληρώνει την συντήρηση του αυτοκινήτου του, καύσιμα, τις προσωπικές του ανάγκες οι οποίες στην δική μου περίπτωση είναι ένας καθημερινός καφές με φίλους, αισθητικός ή κομμωτήριο, υποχρεώσεις όπως γάμοι και βαφτίσεις, τηλέφωνο, κ.α. Πως μπορεί να ζήσει την οικογένεια του;
Καθημερινά βλέπουμε οικογένειες να διαλύονται και ο λόγος είναι το οικονομικό. Επίσης, βλέπουμε πολλά άτομα να ξενιτεύονται και να αποχωρίζονται τις οικογένειες τους για να μπορούν να έχουν ένα καλύτερο μισθό. Είναι εύκολο να κρίνεις δύσκολο όμως να το ζεις. Στο τέλος, βλέπεις να φέρνουν προσωπικό από το εξωτερικό και μένεις εσύ να κοιτάς αφηρημένα και με απλανές βλέμμα το κενό. Διερωτάσαι τι έκανες λάθος για ακόμα μια φορά. Μην απογοητεύεστε φίλοι μου. Δεν κάνατε κανένα λάθος απλά διεκδικήσατε ότι σας ανήκει και αυτό όπως βλέπεται δεν αρέσει σε κανένα.